Kent iemand het gevoel? Ik heb laatst een date gehad, proberen om mijn ex te vergeten. Zij zit inmiddels weer in een nieuwe relatie en ik wilde er ook klaar voor zijn. Het doet mij pijn dat zij zo snel een nieuwe relatie heeft en vond dat ik mijzelf ook maar eens moest gaan verzetten hierin. De meid waarmee ik gedate heb was aardig, lief en betrouwbaar. Ze was spraakzaam en wij hebben gezoend. Klinkt misschien allemaal kinderachtig, maja als eerste keer echt goede liefdesverdriet probeer je het eigenlijk op alle mogelijke manieren te verwerken. Mijn ex gaat al met een tijdje met een ander en ik wil mij daarom ervan afzetten. Toen ik thuiskwam kreeg ik een lief smsje van de date. Maar schuldgevoelens kwamen opeens om de hoek. Ik voelde mij alsof ik vreemdging, omdat ik nog veel aan mijn ex dacht, eigenlijk in zoverre dat ik het gevoel had dat ik vreemd ging, terwijl wij helemaal niks meer hebben.

Ik heb gevochten voor de relatie, maar uiteindelijk blijkt mijn ex echt te jong te zijn om houden van als voldoende te zien in een relatie. Ik zocht zekerheid en wantrouwde haar omdat zij nog niet zover nadacht als mij. Ik heb haar hiermee veel pijn gedaan, terwijl de relatie wel goed zat. Zoals ik eerder gezegd hebt en vele weten is de tijd van 6 maanden tot 2 jaar het echte liefdesgevoel en daarna gaat dat langzaam over op houden van. Mijn ex was te jong/onervaren om in te zien dat het gras groener lijkt aan de andere kant en wilt meer uitproberen.

Ik leid pijn hieronder. Voor mij hoefde het niet anders. Ik zocht zekerheid, ben pas afgestudeerd en dacht al stiekem aan samenwonen, waarvan ik begreep dat zij totaal nog niet daar aan dacht. Ik zoek altijd zekerheid en vertrouwen in mijn relatie. Ik denk wel van het moet altijd prettig zijn, maar op lange duur moet 'houden van' ook genoeg zijn, omdat kriebels nu eenmaal overgaan. Het voelde net als een afwijzing wanneer iemand wil trouwen, maar de ander zegt dat hij/zij er nog niet aan toe is. Toen ik vertelde aan mijn ex dat ik dacht soms over samenwonen nadacht, vertelde zij dat ik haar eerste vriend was en zij er nog totaal niet aan dacht. Voor mij was ze ook mijn eerste vaste relatie (had vaak relaties van 3 maanden maar nooit van 2 jaar die ook verder ging dan zoenen). De angst dat zij verliefd zou raken op een ander tijdens onze relatie en dan gelijk overstak maakte mij radeloos. Die vergelijking maakte ik vaker. Je vraagt je af waarom niet, wordt hopeloos en zoekt zekerheid, terwijl de relatie in opzich goed is. Achteraf is het misschien ook niet voor niks, want zij gaf nadat zij mij hoop heeft gegeven na haar breuk met haar vriend, nogmaals hoop, deze hoop was op basis van elkaar zien, waarin wij elkaar prettig voelde, wij gemeenschap hadden en weer ruzie. Zij durfde de stap niet te nemen om volledig voor mij te kiezen en bleeft twijfelen. Haar vriend, na onze relatiebreuk, had haar veel pijn gedaan. Ze vertelde mij dit ook en ik dacht, ben blij dat je mij terug hebt en zie hem als een donkere plek in je leven. Na vele knipperlichten en discussies over vertrouwen en jaloesie gaf zij te kennen dat ze weer twijfelde of 'houden van' wel genoeg was. Ze had mij voorheen gesmeekt om haar terug te nemen, ik werd na heel veel smsjes overtuigd, maar uiteindelijk was zij weer diegene die de macht in handen nam, door te zeggen ik twijfel. Deze week is haar twijfel zo ver gekomen dat ze zei, ik wil je niet kwijt, maar houden van is voor mij niet genoeg. Ze is dan wel eerlijk maar heeft dan ook gelijk een nieuwe vriend. Het voelt alsof ze mij gebruikte heeft tussen de relatie in om iets te hebben om terug te vallen, alsof ze voor de tweede keer vreemdgaat. Want in begin waren de kriebels en er weer en liefde en houden van. Kortom alsof ze mij bezeikt.`

Ik weet het niet af en toe niet meer. Ik weet dat ik haar los moet laten. Al was ze voor mij alles waar ik verder mee wilde leven. Haar gedachteleven is anders. Ze wilt mij niet kwijt, maar gaat daarom snel na een andere relatie om het gemis van de relatie niet te missen. Het doet pijn en ik voel mij machteloos hierin. Bezeken en teleurgesteld in haar. Ze heeft ook nog eens gelogen tegen mij en het ergste is dat ik hier ook nog eens doorheen kijk. Relatie of vriendschap, eerlijkheid telt voor mij en toch heb ik nu nog altijd het gevoel dat ik haar kan vergeven, terwijl ik dat niet wil. Liefde maakt blind.

Herkend iemand dit gevoel?