Ik was vandaag aan het studeren. Ik las een tekst over de deontologie tussen hulpverlener en cliënt. Daarin las ik volgende zin: "Veel cliënten zijn op het terrein van de liefde diep gekwetst: in relaties waarin men normalitair had mogen verwachten dat kwetsbaarheid zou gerespecteerd worden, blijkt dat de menselijke natuur soms onbetrouwbaar is en schade berokkent aan anderen."

Gisteren na lange tijd een avondje met mijn ex vriend gehad.

We hebben languit en eerlijk gepraat over de situatie.
Ik onthoud van hem dat hij het nog steeds moeilijk heeft, mij nog steeds zijn beste relatie vindt en ook momenten heeft waarop hij me mist. Verder was hij ook duidelijk over het slecht verlopen van zijn huidige relatie.
Maar ik onthoud ook dat hij niet opnieuw wil beginnen, helemaal niet weet wat hij moet doen op relatievlak en we vanaf juli alletwee omwisselend buitenlandse plannen hebben en elkaar een jaar niet kunnen zien...

Sinds gisterenavond is het weer helemaal terug. Ik mis hem, ik wil hem horen, zien, ik wil dat hij zegt dat hij me graag ziet. Het knaagt aan me dat hij nu in die verliefde fase zit met iemand anders, terwijl ik mezelf moet entertainen. Zo mijlenver van elkaar staan wij nu. Ik heb hem nodig, eerlijk waar. Ik wil hem vertellen waar ik allemaal mee bezig ben, en ik wil horen dat hij trots is, dat zijn meisje zoveel probeert te bereiken. En dat hij me opbeurt, zoals enkel hij dat kan.

1 november 2010. De dag dat de grond onder mijn voeten werd weggeslagen. Een overvloed aan emoties. Volledige blokkage. Hysterisch, rusteloos, zenuwinzinking...

Nu, zoveel maand verder, lijkt het nog maar een paar weken geleden. De wereld rondom mij heeft even stil gestaan. Ik gaf niks meer om niemand. Ik kon enkel aan mezelf denken en hoe ik ofwel hem zou terug winnen, ofwel over hem heen zou geraken. Het laatste lukte me niet zolang ik het eerste ook nog overwoog. Het keerpunt kwam er toen ik dit ergens iets als dit las:

Hoi allemaal,

Al een tijdje geen noemenswaardige gebeurtenissen meer. Maar vandaag moet ik toch even mijn gevoelens in woorden omzetten. Gewoon om alles wat beter te verwerken en een plaatsje te geven, om dan weer verder te kunnen.

Het moet ongeveer 2 maanden zijn nu dat ik hem niet zag of gehoord had. Vanavond een vriendin op bezoek gehad. We gingen iets eten en onderweg naar het restaurant stond hij daar met zijn nieuwe vriendin.

Ik zit al een paar dagen vast met mijn verwerking. Het gaat redelijk goed met mij. Ik voel me soms sterk en denk 'waar heb ik mij toch zo druk om gemaakt'. Maar soms ook weer zwak en denk 'ik kan dit niet zonder hem'.

Nu waar ik mee vast zit is dat ik het nog steeds niet kan accepteren. Ik denk dan 'straks loopt het slecht af met z'n rebound en dan komt hij wel terug'.
Of 'straks loop ik hem toevallig tegen het lijf en dan ziet hij hoe goed het met me gaat en wil hij mij terug'.

Wat een dag. Letterlijk ettelijke uren gehuild. Mijn gezicht deed er pijn van...

En dan, na regen komt zonneschijn. En dat allemaal dankzij...mezelf!!