Ik was vandaag aan het studeren. Ik las een tekst over de deontologie tussen hulpverlener en cliënt. Daarin las ik volgende zin: "Veel cliënten zijn op het terrein van de liefde diep gekwetst: in relaties waarin men normalitair had mogen verwachten dat kwetsbaarheid zou gerespecteerd worden, blijkt dat de menselijke natuur soms onbetrouwbaar is en schade berokkent aan anderen."

Deze zin sprak mij natuurlijk erg aan omdat ik er zelf middenin zit. Voorde breuk had ik hier wss gevoelloos overheen gelezen en had ik de ware betekenis van deze zin nooit begrepen. Met deze ene zin besefte ik dus in een klap dat ik ongelooflijk veel geleerd heb over het ongeluk dat mensen kan overkomen zonder dat zij daar zelf enige schuld aan hebben. Ik kan me veel beter inleven in de leefwereld van mensen die nu in een moeilijke periode zitten. Een absolute verrijking van mijn eerder zo bekrompen visie dat je alles wel kon bereiken als je er maar genoeg moeite voor deed. Dit omdat alles in mijn leventje van een leien dakje liep en ik dacht dat ik daar de volle verantwoordelijkheid voor had. Mis dus!

Maar tevens herbergt deze zin zoveel waarheid over het menselijke aspect die ik uit het oog verloren was. Mijn (ex)vriend kon onmogelijk te verlijden zijn voor een ander leven dan het leven dat hij had met mij. Ik begreep er geen snars van omdat ik de menselijke natuur uit het oog verloren was. Natuurlijk heeft hij twijfels, natuurlijk is ook hij er van overtuigd dat er nog meer in het verschiet ligt (die naïviteit die hij jammergenoeg ooit zal verliezen). Ik moet hem vrij laten op zijn individuele zoektocht in dit leven. Net zoals ik nu een individuele zoektocht onderga en met alle negativiteit komt er ook 'levenswijsheid' en nieuwe ontdekkingen over de verschillende dimensies die het leven inhoudt. Heel wat 'bubbels' zijn gebarsten, maar dat maakt plaats voor nieuwe belevenissen die misschien meer waarheidsgetrouw zijn. Een scharnierpunt in mijn leven die misschien pas laat zijn doorslag heeft gegeven. Maar ik moet zeggen dat ik ook genoten heb van de naïeve periode. Alleen besef ik dat ik tijdens die periode centraal stond terwijl ik mij nu meer vereenzelvig met gans mijn omgeving. Ik zie iedereens zwaktes naast hun sterktes. Een vreemde belevenis maar toch zo interessant!

Veel 'plezier' met jullie intense ervaringen. Intenser dan dit wordt het waarschijnlijk niet meer? De kunst is om deze negatieve belevenissen toch tot iets positiefs om te draaien. Beseffen waarom je vrienden zo belangrijk voor je zijn, je eigen grenzen leren kennen, eens van een depressie kunnen proeven en deze ervaring nooit vergeten en blij zijn dat je dit niet eerder hebt gevoeld en je er dus wss wel weer uitraakt, anderen in dezelfde situatie vanaf nu een veel betere ondersteuning kunnen geven.

Ik zweer het je, ik zou bijna medelijden krijgen met mensen die deze ervaring moeten missen. Hun levensvisie is zoooo bekrompen Althans dat was het bij mij.

Sterkte, maar vooral geniet van je ervaring, iets wat ik te weinig gedaan heb en wat natuurlijk niet vanzelfsprekend is!