1 november 2010. De dag dat de grond onder mijn voeten werd weggeslagen. Een overvloed aan emoties. Volledige blokkage. Hysterisch, rusteloos, zenuwinzinking...

Nu, zoveel maand verder, lijkt het nog maar een paar weken geleden. De wereld rondom mij heeft even stil gestaan. Ik gaf niks meer om niemand. Ik kon enkel aan mezelf denken en hoe ik ofwel hem zou terug winnen, ofwel over hem heen zou geraken. Het laatste lukte me niet zolang ik het eerste ook nog overwoog. Het keerpunt kwam er toen ik dit ergens iets als dit las:

Je ex is al langer over jou. Hij is de stadia van de breuk al doorlopen toen hij nog bij je was. Hij twijfelde, heeft dit niet laten merken maar hij heeft wel de tijd genomen om zijn twijfels af te wegen. Tot hij eindelijk bij zijn beslissing kwam. Hij heeft er ook mee geworsteld net als jij maar in een meer comfortabele positie.

Dit gaf me zoveel inzicht in mijn positie. De breuk kwam voor mij als een klap en daarom kon ik niet geloven dat hij van de ene dag op de andere mij aan de kant kon schuiven. Maar dat had hij niet gedaan. Hij had het me gewoon niet laten merken.

En toen kon ik echt verder met mijzelf. Pas op, ik vind het nog steeds verschrikkelijk jammer dat deze relatie voorbij is. Ik geloof nog steeds dat dit mijn ideale relatie was waarin ik volledig mezelf kon zijn en dat werd ook volledig geapprecieerd. Maar ze was tijdelijk. En daar moet ik me bij neerleggen. Ik begrijp nog altijd niet waarom hij bij me weg wou, maar het heeft nog weinig zin dit te overanalyseren. Het antwoord komt ofwel nooit, of zou te pijnlijk zijn om te weten.

En verder, geen contact opnemen, was mijn redding. In het begin lukte dit niet en was mijn excuus 'ik zit nu toch al zo diep, het kan er niet op verslechten als ik hem toch bel'. Toen lukte het wel, maar om de verkeerde redenen 'hij zal dit niet kunnen verdragen en zelf contact openemen'. Tot de laatste fase, waarin ik hem zelfs liever niet hoorde omdat ik zo op de goede weg zat tot volledige genezing.

En dan nu... ik voel me goed. Ik ben nog niet helemaal de oude, maar ik ben goed op weg. Soms slaat het me nog om mijn hart maar dat is onvermijdelijk heb ik al vernomen van lotgenoten. Ik zou nog steeds dolgelukkig worden als ik vernam dat zijn nieuwe relatie stukgelopen is

Ik hoop dat iedereen hier terug op zijn 4 pootjes terecht kan komen. En weer innerlijke rust kan vinden. Want die hele breuk heeft me zowel fysiek als mentaal zwaar afgebroken. En jammer maar waar, het ganse proces is volgens mij onvermijdelijk als je iemand verliest waar je zielsveel van houdt. En ik kan nu veel meer begrip op brengen voor mensen die hetzelfde meemaken, dan voorheen, toen ik zelf niet wist dat deze pijn echt zo erg is als ze soms zeggen. Of erger zelfs. Waar geen woorden voor bestaan.

Groetjes en veel sterkte liefjes, geloof het of niet, het betert zeker. Daar heeft niemand veel aan op het moment dat hij zich diep ongelukkig voelt, maar meer kan ik jammergenoeg niet bieden, en ik wou dat ik het wel kon!

Verder wil ik ook de mensen bedanken die deze site beheren. Doe zo verder, ze is een grotere hulp dan jullie misschien wel denken.

Florence