Gisteren na lange tijd een avondje met mijn ex vriend gehad.

We hebben languit en eerlijk gepraat over de situatie.
Ik onthoud van hem dat hij het nog steeds moeilijk heeft, mij nog steeds zijn beste relatie vindt en ook momenten heeft waarop hij me mist. Verder was hij ook duidelijk over het slecht verlopen van zijn huidige relatie.
Maar ik onthoud ook dat hij niet opnieuw wil beginnen, helemaal niet weet wat hij moet doen op relatievlak en we vanaf juli alletwee omwisselend buitenlandse plannen hebben en elkaar een jaar niet kunnen zien...

Ik wil dit hoofdstuk afronden maar kan het niet. Ik besef dat deze last nog heel lang zal meedragen en heb hier helemaal geen zin in. Ben het beu dat het geluk niet meer vanzelf komt maar afhangt van grote inspanningen van mijzelf en als ik het even laat belopen ik weer zo diep ga.

Waarschijnlijk herkennen enkelen van julie je hierin. Soms denk ik dat ik de liefde moet laten varen. En andere, meer betrouwbare geneugten moet opzoeken. Hobbys, studies, vrienden... Maar toch, ik denk dat mijn persoonlijkheid dat niet toelaat. Ik vind het te fijn om een liefde in mijn leven te hebben, intiem te kunnen delen en gewoon veel plezier maken samen. Een soulmate, ik kan moeilijk zonder! Jammergenoeg.

Ik heb gewoon een dipje. Op andere dagen ging het soms heel goed met me! De meesten zullen dit wel herkennen waarschijnlijk.
x