Sinds gisterenavond is het weer helemaal terug. Ik mis hem, ik wil hem horen, zien, ik wil dat hij zegt dat hij me graag ziet. Het knaagt aan me dat hij nu in die verliefde fase zit met iemand anders, terwijl ik mezelf moet entertainen. Zo mijlenver van elkaar staan wij nu. Ik heb hem nodig, eerlijk waar. Ik wil hem vertellen waar ik allemaal mee bezig ben, en ik wil horen dat hij trots is, dat zijn meisje zoveel probeert te bereiken. En dat hij me opbeurt, zoals enkel hij dat kan.

Ik heb geen verklaring voor mijn terugval (ik vermoed de hormonenspiegel, en wat haat ik het dat mijn gemoed daar zo van afhangt!).

Was vandaag al weer aan het bedenken dat ik hem een sms-je kon sturen die zogezegd voor iemand anders bedoeld was, gewoon om zijn aandacht te krijgen. Maar dat gaan we natuurlijk niet doen om volgende redenen:

- Het is zo'n doorzichtige truc, ik stuurde nooit verkeerd toen we wel samen waren
- Ik doe het natuurlijk enkel om dan een bericht terug te krijgen in de trend van: 'oeps, was dat wel voor mij bedoeld? Maar anders, mag ik eens langskomen, want ik mis je.' En morgen zal me wel weer duidelijk worden wat een absurde gedachte dat is maar nu lijkt het me de instant oplossing voor mijn rotgevoel.

MAAR IK WIL MET HEM SPREKEN!!! (schreeuwt mijn hart) En hij niet met mij. Of misschien wil hij dat wel maar niet met dezelfde motieven als de mijne.

Huphup, zeg ik tegen mezelf, denk er niet meer aan en wees weer zo sterk als de voorbije weken gelukt is. Maar dat wil niet baten. Zelfs het zonnetje kreeg me niet uit de dip.

Only time can save me now... nog even geduld hebben dus.

*Zucht*