Hoi allemaal,

Al een tijdje geen noemenswaardige gebeurtenissen meer. Maar vandaag moet ik toch even mijn gevoelens in woorden omzetten. Gewoon om alles wat beter te verwerken en een plaatsje te geven, om dan weer verder te kunnen.

Het moet ongeveer 2 maanden zijn nu dat ik hem niet zag of gehoord had. Vanavond een vriendin op bezoek gehad. We gingen iets eten en onderweg naar het restaurant stond hij daar met zijn nieuwe vriendin.
Dit scenario had ik me al 100x voorgesteld. En elke keer ging ik het anders aanpakken. Eens zou ik hem straal negeren, dan weer heel nonchalant 'hoi' zeggen en verdergaan. Ook dacht ik erover om gewoon nog een laatste maal heel kwaad te worden en hem duidelijk maken dat hij mij heel veel pijn gedaan heeft.

Maar in het echt loopt het allemaal niet zoals in gedachten. Ik riep de vriendin terug. Waarchuwde haar dat hij daar stond en we liepen een eindje terug. Ik maakte me sterk en zei 'kom we lopen gewoon door'. De confrontatie zou maar een fractie van een seconde duren en dat kon ik wel aan dacht ik. Toen we verder liepen waren hij en zijn vriendin elk een andere kant uit. Hij mijn kant op. Ik keek hem niet aan, hoorde naast me 'hallo', draaide me om en zei zo vrolijk dat het wel gespeeld moest lijken 'Aaah hoi!' en wandelde verder. Hij maakte aanstalten om te stoppen, ik liep vrolijk verder, even ongemakkelijk tussen m'n vriendin en hem. Dan binnen sjeezen in het restaurant en even weer op positieven komen. Mijn kloppend hart weglachen samen met de vriendin. God wat was ik blij dat ik toen niet alleen was!

Echt een super korte ervaring. En al gans de avond laat het mij niet los. 'Waarom splitsten ze plots' Was dit toeval of zag hij mij en wou hij niet met haar gezien worden? Had ik niet beter toch even een praatje gemaakt. Zou hij geschrokken zijn. Had hij door dat ik een masker voortrok? en ga zo maar door...

Het liefst wou ik dat hij ver van hier zou verhuizen. Dat ik hem nooit meer moest zien of horen. Hij roept zoveel gemengde gevoelens bij me op. Gevoelens waar ik geen weg mee kan. Een stop-knop voor dit verdriet bestaat er jammergenoeg niet. Dat heb ik wel geleerd in de voorbije maanden. Gewoon laten weg-ebben, tot ik er weer ver genoeg van af sta en ik het kan relativeren.

Veel sterke aan iedereen die deze kleine gebeurtenissen met o zo grote gevolgen doormoeten.

Goede nacht!