Wat een dag. Letterlijk ettelijke uren gehuild. Mijn gezicht deed er pijn van...

En dan, na regen komt zonneschijn. En dat allemaal dankzij...mezelf!!

Koppig als ik ben had ik de goede raad van te gaan hardlopen te lang in de wind geslegen. Tot nu, ik had er genoeg van. Kon kiezen tussen thuiszitten en triest blijven, of buiten komen. En raar maar waar, voor de eerste maal heb ik de 'runners high' gevoeld. En ik heb vroeger nochtans aan atletiek gedaan. Zaalig! Ik kon maar blijven doorgaan... gedregen door de ongeloofelijke lichtheid van mijn lichaam. Dat zal morgen stekken Misschien komt dit door het contrast met mijn 'low' zijn dat ik het opmerkte. Op weg naar de loopbaan was nog nog miss grompot, op de weg terug was ik miss smiley. Mensen zagen me en lachten terug. Ik merkte allerlei leuke dingen op langs de weg. Zoals dit gedicht in de etalage van een winkeltje met postkaartjes:

Alice Nahon
Avondliedeke III

't Is goed in 't eigen hert te kijken
Nog even vóór het slapen gaan,
Of ik van dageraad tot avond
Geen enkel hert heb zeer gedaan;

Of ik geen ogen heb doen schreien,
Geen weemoed op een wezen lei;
Of ik aan liefdeloze mensen
Een woordeke van liefde zei.

En vind ik, in het huis mijns herten,
Dat ik één droefenis genas,
Dat ik mijn armen heb gewonden
Rondom één hoofd, dat eenzaam was . . .

Dan voel ik, op mijn jonge lippen,
Die goedheid lijk een avondzoen . . .
't Is goed in 't eigen hert te kijken
En zó z'n ogen toe te doen.

Toepasselijk voor ons allen die elkaar hier proberen te steunen.

Veel liefs!
Florence nightingale!