Start › Blogs › florence night's blog

vast

afbeelding van florence night
Ma, 14/02/2011 - 23:37 — florence night

Ik zit al een paar dagen vast met mijn verwerking. Het gaat redelijk goed met mij. Ik voel me soms sterk en denk 'waar heb ik mij toch zo druk om gemaakt'. Maar soms ook weer zwak en denk 'ik kan dit niet zonder hem'.

Nu waar ik mee vast zit is dat ik het nog steeds niet kan accepteren. Ik denk dan 'straks loopt het slecht af met z'n rebound en dan komt hij wel terug'.
Of 'straks loop ik hem toevallig tegen het lijf en dan ziet hij hoe goed het met me gaat en wil hij mij terug'.

Nu wat zou helpen is als ik hem nog eens kon zien en dat hij me nog eens duidelijk kon maken dat het helemaal niet terug komt. Dat hij mij niet mist en heel gelukkig is nu. Ik zou natuurlijk weer héél diep zitten als ik dit hoor. Maar enkel zo kan ik mij er mss bij neerleggen. Dat of iemand nieuws tegenkomen waardoor ik hem helemaal kan vergeten. Maar ik sta niet open voor andere jongens op dit moment.

Maar ik kan hem dit nu toch niet gaan vragen? Ten eerste zou ik hiermee mijn sterk 'geen contact opnemen met hem' verbreken. Waar toch redelijk trots op ben dat het me zo lang lukt. En ten tweede zou ik die klap niet nog eens aankunnen. En ten derde... ja, zoiets vraagt een normaal mens toch niet?

Ik zit even helemaal vast. En weet niet hoe verder te gaan in de verwerking. Nu dat wist ik in geen enkel stadium van de verwerking, en uiteindelijk is alles gewoon wegge-ebt. Maar dit gevoel blijft maar hangen. Ik wordt er gek van. Zo speciaal is hij nu toch ook niet?

Grrr... was is dat sterke meisje toch naartoe? Ik heb die sombere gedachten totaal niet onder controle en ze komen op wanneer het minst van pas komt (bvb 's avonds in bed, zodat ik niet kan slapen en als een zombie rondloop)

Is het normaal dat ik geen 16 uren van de dag op mijn eentje kan vullen? Dat de verveling toeslaat, de eenzaamheid? Maar wat als ik nu nog 2 jaar alleen ben voor ik weer eens iemand ontmoet die de moeite is? Hoe vul ik dan die lege uurtjes op. Ook al zijn dat er soms maar 2 op een dag, die zijn er al te veel aan voor mij. Ik ben zo bang voor de eenzaamheid! Dat m'n leven 1 saaie boel wordt.

Pff wat kan het soms toch lastig zijn!

Din, 15/02/2011 - 00:06 — Sanna
afbeelding van Sanna

stop met vechten

Hoi Florence, wat me in jouw verhaal opvalt is dat je twijfelt of wat je doormaakt normaal is. Je bent als het ware aan het vechten tegen je gevoel. Laat het eens toe. Gun jezelf dat je er helemaal doorheen zit en dat je de dag niet kunt vullen. Dat is namelijk heel normaal. En als het niet normaal zou zijn, dan hoort het gewoon bij jou en dat is goed.
En inderdaad, zo speciaal is hij niet dat je hem nodig hebt om jou te vertellen dat hij je niet meer ziet zitten. Ga er gewoon vanuit dat het zo is. Dat doet ongelooflijk veel pijn, maar alleen dan kun je verder met de volgende stap. Anders ben je weer afhankelijk van hem. Je legt nu eigenlijk de verantwoordelijkheid voor de volgende stap weer bij hem. Want als hij zegt dat het niet meer goedkomt, dan kun jij je erbij neerleggen. Maar waarschijnlijk heeft hij het al een keer tegen je gezegd en hij heeft dit nooit ontkend, dus is het nu gewoon zo. Laat het verdriet toe, staar apathisch voor je uit, ben wanhopig, want het hoort erbij, echt. Net zoals het erbij hoort dat je je na verloop van tijd weer beter gaat voelen. Dat je weer gaat zien wie je zelf bent. Hoe mooi je bent.

Heel veel sterkte en liefs, Sanna

Din, 15/02/2011 - 07:17 — Jeroen81
afbeelding van Jeroen81

Ik leef echt met je mee, ik

Ik leef echt met je mee, ik herken het ook. Je weet dat je niet mag hopen en voor een groot deel lukt dat ook, alleen net dat laatste beetje hoop zorgt ervoor dat de wond niet volledig kan genezen. En eigenlijk wil je ook niet dat het volledig geneest omdat het nog een laatste aandenken is, op die gedachte betrap ik mijzelf althans. Bij mij was het zo dat ze duidelijk had gezegd: "Het is nu echt over, wie weet wat de toekomst ooit brengt maar reken er niet op dat het goed komt." Had ze het maar gehouden bij "het is nu echt over!" want dat woordje "ooit" is voor mij al genoeg om een sprankje hoop uit te trekken, en daar ga ik dan: "ik ga aan mijzelf werken zodat ze mij idd misschien weer leuk vind als ze mij ziet" of "Ze kan toch niet zo koud zijn dat het haar niets doet, ze heeft vast enkel tijd nodig en dan mist ze mij wel weer" en ik maak mijzelf nog veel meer wijs. Een heel orkest aan hersenspinsels gaat er dan door mij heen. Logica en gevoel lijken soms de grootste vijanden van elkaar. En als je de benadeelde bent van een relatiebreuk dan moet vechten tegen je gevoel, en dat is zo moeilijk. En dan naar andere vrouwen kijken (in mijn geval), ze lijken bij lange na niet op je ex, in zij was juist perfect.....kunnen ze op dezelfde manier knuffelen, kriebelen of met je vrijen? Of lachen en liefkozen? NEEJ!! Je moet zo verrekte veel loslaten wil je echt verder kunnen, en al die lange uren BAH! Iedereen lijkt harteloos, behalve hier kun je nog lotgenoten tegen komen. Wat zou het toch geweldig zijn dat als je met een knip in de vingers "POEFF" met een groepje van deze site even in het echt bij elkaar kon zitten om elkaar een hart onder de riem te steken. Ik kan je helaas geen wijze raad geven, enkel herkenning omdat ik in hetzelfde schuitje zit te klungelen. Ik weet niet wat voor of achter is want ik zie nog geen land. Sterkte meid.

Din, 15/02/2011 - 09:34 — ChristaW
afbeelding van ChristaW

Begrip

Ik begrijp helaas zo goed hoe je je voelt. Ook ik vond altijd dat ik een sterke meid was. Maar weet je, sterk heeft denk ik niets te maken met dat je je niet zo kan voelen. Wellicht eerder het tegenovergestelde! Je gaat door je gevoel heen, bent sterk genoeg om het te voelen in plaats van weg te drukken.

Dat laatste wat je schrijft kan ik me heel erg in vinden. Ik probeer overal afleiding te zoeken die ik uiteindelijk niet echt vind. Ook ik ben bang weer een hele lange tijd alleen te blijven gezien dat tot nu toe altijd zo gegaan is maar weet je... echt alleen ben je niet. Denk ook aan de tijd voordat je hem kende. Was je toen gelukkig? Toen was hij immers ook niet in je leven.

Ik weet dat wat ik nu schrijf wellicht makkelijker gezegd is dan gedaan hoor. Het zijn in ieder geval de dingen die ik mijzelf voorhoud. Ik zit namelijk in dezelfde situatie als jij. Weet dus dat er mensen zijn die met je meeleven en meedenken!

veel sterkte!

Din, 15/02/2011 - 20:31 — florence night
afbeelding van florence night

Super bedankt!

Dank voor jullie reactie. Het is fijn te weten dat ik niet de enige ben, ook al wens ik niemand dit gevoel toe.
Ik kan echt veel putten uit wat jullie zeggen. Er zitten veel inzichten in die mij helpen mijn gevoel beter te relativeren. Want aan irrationeel verdriet valt weinig te doen. Maar eens je inzicht krijgt in je eigen situatie, dankzij anderen die hun ervaring delen, kun je het beter aanvaarden in plaats van jezelf abnormaal te gaan vinden.

Sterke aan jullie allen ook!