Ik ben zo kwaad op mezelf!
Omdat ik nog steeds van haar houd, omdat ik haar nog steeds hier had gehad als ik haar niet had gezegd dat ze weg moest gaan enz enz...
Alles wat er is gebeurd tussen ons maalt weer eens de hele dag door m'n hoofd en maakt me weer helemaal gek!!!
Hoe zou het zijn gegaan als ik haar niet had gezegd dat ze weg moest gaan? Was het dan misschien na verloop van tijd toch weer goed gekomen? Allerlei vragen gaan er door mijn hoofd en ik kan ze niet tegenhouden. Ik word zo depressief van het idee dat ze nog bij me had kunnen zijn en dat het mijn eigen schuld is dat ze er niet meer is.

Heb weer even met mijn ex gepraat vandaag, vroeg haar of ze het nog eens wilde hebben over alles wat er was gebeurd...
Dat viel dus in hele verkeerde aarde!
Ze werd vreselijk kwaad, ik was een klootzak en weet ik wat al niet meer.
Ze zei dat het over was en dat het zo zou blijven...
Zou ik dan voor niets naar Robert ten Brink zijn gaan schrijven?
Ben heel bang dat dat zo is, maar ja...
Hoop doet leven en hoop blijf ik houden, ondanks dit gesprek. Hoop...

Net weer even met mijn ex gechat, op een gegeven moment vertelde ze dat er toch wel bepaalde dingen zijn aan mij die ze mist... positief? Weet niet of ik het zo moet noemen, beter van niet geeft alleen maar valse hoop.
Voor nu leef ik dag voor dag, zie wel wat er de volgende dag gebeurd. Helaas is het alleen iedere dag hetzelfde, er gebeurd helemaal niets...

Zoals elke dag opnieuw voel ik me ook vandaag weer een flink KLOTEN!
Ik zou zo graag willen dat het gevoel van gemis iets minder zou worden, maar dat wordt het maar niet!
Van dag tot dag leven is wat ik nu doe, iedere dag proberen er niet aan te denken maar die stem in mijn hoofd blijft maar tegen me zeggen "denk aan haar"
Iedere dag weer denk ik "hoe zal vandaag verlopen?" en iedere dag is het weer het zelfde, denken denken denken denken en nog eens denken!
Hoe moet ik dit nou ooit verwerken als ik haar niet heb om me te troosten??? Zij was altijd degene die me trooste, wat er ook aan de hand was, was ik ook maar zo lief en goed voor haar geweest als zij voor mij is geweest...

En weer voel ik me vandaag zo ontzettend kloten!
Wil haar spreken, vasthouden, zeggen hoe veel ik van haar houd en dat ik een ander mens ben geworden doordat zij me heeft verlaten...
Maar ik doe het niet, ondanks dat ze online is en ik het dus wel zou kunnen zeggen.
Ik wil haar zo veel vertellen, hoe mijn dag was op het werk, wat de poesjes uitvreten, alles wat er maar in mijn hoofd omgaat...
Helaas is zij het nu hoofdzakelijk wat er in mijn hoofd omgaat! Vandaag op mijn werk ging het ook al niet goed, werd kwaad om de kleinste dingen, ergerde me aan alles en deed ook nog eens van alles fout.

Mijn god wat voel ik me weer alleen! Is ook niet zo gek als je al meer dan 7 weken helemaal alleen thuis zit...
Zie haar helemaal niet meer, alleen nog eens online en dan vraagt ze alleen maar hoe het met mij is, niet eens hoe het met onze poesjes is! Wat een klotegevoel geeft me dat iedere keer opnieuw.
Het liefst wil ik niet aan haar denken, maar ik kan niets anders dan aan haar denken! Het maakt me helemaal gek!
Voel me net een zombie, werken, eten, slapen, dat is echt alles wat ik nu nog doe.
Hoewel ik eerder een hekel aan mijn werk had werk ik nu het liefst, ben ik niet in het huis vol herinneringen...

Mijn moeder belde me vanavond en vertelde me dat ze al twee jaar geleden wist dat het af zou lopen tussen mij en m'n ex.
Niet dat ik er in geloof maar ze had het gehoord van haar vaste helderziende???!!!
Of ik het nou wel of niet geloof, het blijft nu maar in mijn hoofd rondspoken!
Wordt er weer behoorlijk depressief van terwijl ik er net een beetje vanaf was! Helderziende... het zal wel...