Vandaag wilde ik eigenlijk even een paar autokerkhoven af gaan om wat onderdelen te zoeken voor mijn auto aangezien ik 1 1/2 week geleden een ongeluk heb gehad. Ik heb er een halve vrije dag voor genomen van het werk, maar eenmaal thuis denk ik "bekijk het maar, ik blijf thuis"
Ook niet erg, ik heb ook mijn poezen nog die veel aandacht nodig hebben, zeker nadat mijn ex-vrouw zo'n 3/4 jaar aan één stuk altijd thuis was omdat ze niet werkte, hadden de poezen dus altijd iemand doe thuis was...
Nu niet meer! Dat vind ik echt vreselijk voor ze en ik vind het nog erger dat mijn ex niet eens meer de moeite neemt hier nog eens te komen als ik niet thuis ben om ze nog eens op te zoeken!

Voor iedereen die met het zelfde rotgevoel loopt hoop ik dat je straks, zometeen of wanneer dan ook in ieder geval een beetje kan slapen.
Probeer je maar in te beelden dat je naast je geliefde ligt of denk aan mooie herinneringen die je aan hem/haar hebt, soms wil het helpen soms ook niet.
Afgelopen nacht heb ik eindelijk sinds ze weg is weer aan een stuk door kunnen slapen tot half zes vanochtend (was gaan slapen om een uur) maar goed, heb tenminste meer geslapen als de afgelopen weken! Ook al had ik een hele rottige droom over haar... ze verliet me vannacht wéér in mijn droom en liet me in een halfleeg huis achter, ook nog een huis dat totaal niet leek op ons eigen huis...

Zelfs hier op de site is het stil...
De stilte maakt me gek! Weet niet meer waar ik het zoeken moet, behalve nog achter de computer.
Mijn ex is ook online, maar ik zeg maar niets omdat ik liever heb dat zij degene is die iets zegt.
ZUCHT...

Heb mijn ex-vrouw gesproken, maar nu wil ze de tattoo zien die ik zogenaamd heb laten zetten... SSSSLIK!!!
Nu maar hopen dat het niet mis gaat, anders zal ik weer iets anders moeten bedenken voor mijn uitstapje in Amsterdam...
Dat zal niet makkelijk worden!
Wat zou ik nu weer moeten zeggen?
Ik weet het niet, maar ik hoop dat ik het op dat moment wel zal weten! Ze heeft een vreselijke hekel aan liegen en verzwijgen...

Vandaag weer iets gehoord van degene met wie ik heb gepraat in Aalsmeer voor all you need is love, geeft me weer een klein beetje meer hoop dat ik mee mag doen aan het programma...
Ze had nog wat vragen over alles wat er was gebeurd om het verhaal nog iets duidelijker te krijgen en hoewel ik weer in tranen ben uitgebarsten heb ik nu toch eventjes een iets beter gevoel. Al weet ik dat het niet lang zal duren...

Ik heb me rot gezocht naar een goede online bloemist zodat ik niet zelf een bloemetje hoef langs te brengen bij haar.
Heb ik er eindelijk 1 gevonden is het er 1 waar je een formulier moet invullen en je moet maar afwachten wanneer ze je terug mailen.
Eerst wilde ik haar een bloemetje sturen op 4 augustus, dan zouden we 8 maand getrouwd zijn geweest, maar na het gesprek van gisteren doe ik het toch nog maar even niet.
Daar was ze te boos voor.
Nu zit ik te denken om het op 25 augustus te laten bezorgen... dan zouden we 5 jaar en 8 maand samen zijn geweest. Of het wel een goed idee is? geen idee!

Het ene moment ben ik helemaal wanhopig en denk ik dat het nooit meer goed komt, het andere moment denk ik "misschien bestaat er nog wel een kans" Dit zal wel zelfbescherming zijn om niet helemaal in te storten, ook al stort ik iedere dag weer in, vooral als ik probeer te gaan slapen of wakker wordt... Zodra ik wakker wordt weet ik dat ik niet meer kan slapen. Dan ga ik maar koffie zetten en dan wil ik nog steeds een hele kan vol zetten voor mij en haar samen en bedenk ik me iedere keer dat dat niet hoeft...
Dan begin ik weer te denken aan het moment dat ik onder het raam langs loop wanneer ik naar mijn werk ga en besef me dat zij mij dan niet met een handkusje uit zal zwaaien zoals ze altijd heeft gedaan in al die jaren iedere dag!