Het ene moment ben ik helemaal wanhopig en denk ik dat het nooit meer goed komt, het andere moment denk ik "misschien bestaat er nog wel een kans" Dit zal wel zelfbescherming zijn om niet helemaal in te storten, ook al stort ik iedere dag weer in, vooral als ik probeer te gaan slapen of wakker wordt... Zodra ik wakker wordt weet ik dat ik niet meer kan slapen. Dan ga ik maar koffie zetten en dan wil ik nog steeds een hele kan vol zetten voor mij en haar samen en bedenk ik me iedere keer dat dat niet hoeft...
Dan begin ik weer te denken aan het moment dat ik onder het raam langs loop wanneer ik naar mijn werk ga en besef me dat zij mij dan niet met een handkusje uit zal zwaaien zoals ze altijd heeft gedaan in al die jaren iedere dag!
Toch ondanks dat ik weet dat ze er niet staat kijk ik iedere ochtend als ik onder het raam langs loop naar boven... net als wanneer ik thuis kom... want ze stond altijd op het balkon of voor het raam te wachten als ik thuis kwam...
Ik haat mezelf zo ontzettend!