Net heb ik weer even een paar minuten met mijn ex gepraat.
Toen we 2 weken uit elkaar waren heb ik naar all you need is love geschreven, na 6 mailtjes kreeg ik eindelijk een reactie en moest ik langskomen in aalsmeer.
Hoewel ik al een hekel aan gewone foto's heb, heb ik daar voor een echte tv camera mijn verhaal moeten doen. Op een gegeven moment werd mij daar gevraagd of ik iemand had wie ze konden bellen als ze eventueel iets achter mijn rug om wilden doen, ik kon maar één iemand bedenken... mijn ex-zwager!!! Die heb ik dus maar gebeld met de vraag of ik zijn telefoonnummer mocht doorgeven, hij vond het goed... phew! De volgende dag echter werd ik geconfronteerd met een zeer boze ex-vrouw... zij was in huis geweest en had het treinkaartje gevonden... daarop vroeg ze mij of het gezellig was in Amsterdam in een briefje dat ze had achtergelaten, daarop heb ik haar gebeld en gevraagd hoe ze wist dat ik daar was geweest, ze vertelde het in eerste instantie niet en dus dacht ik dat ze het van haar broer had en zei tegen haar "dat had ie niet moeten vertellen" hierop werd ze woest omdat hij ervan af wist dat ik daar was geweest en vertelde ze dat ze het treinkaartje had gevonden! Nu denkt ze dat ik een tattoo heb laten zetten van onze hoofden van een van onze trouwfoto's en ze is woedend... maar ze praat in ieder geval wel weer met me

Ik zit hier maar weer de hele dag achter de computer te wachten of zij nog online zal komen en met me wil praten...
Maar het ergste is dat ik wéét dat ze online is maar dat ze mij heeft geblokkeerd omdat ze niet met me wol praten!
Geef haar eens ongelijk...
Ik wil haar wel mailen, ik wil haar wel bellen, maar ik weet dat ze dan weer boos wordt en dat wil ik niet!
Ze is al boos genoeg op me.
Soms zie ik een vrouw lopen en denk ik "ziet er wel leuk uit" maar de gedachte die er direkt achter aan komt is "maar het is niet mijn vrouw"
Ik weet niet meer wat ik nu nog moet en denk de hele dag aan haar en wat er van mij moet worden... wist ik het antwoord maar! Was ik maar helderziend! Dan zou ik tenminste weten of ik tevergeefs hoop op haar terugkomst!

Hoe moet ik dat vannacht nu weer doen?
Ik slaap al sinds ze weg is bijna iedere nacht op de bank, ik kan niet meer in het bed liggen waarin wij zo vele nachten hebben doorgebracht en vooral wat we daar verder hebben gedaan... maar ja... ook de bank is niet ongeschonden gebleven, net als zo ongeveer elk plekje in huis... wat een geweldige jaren heb ik met haar gehad!
Wat mis ik haar vreselijk :'(
Mijn ogen doen weer eens pijn van het janken, wat ik ook probeer tegenhouden kan ik het niet!
Als het donker wordt en de sterren te zien zijn kijk ik er af en toe nog heel even naar, we waren er gek op om samen naar de sterren te kijken vooral als we op het balkon gingen slapen...

Het wordt weer avond en het gevoel van eenzaamheid is weer vreselijk sterk. Wat ik ook probeer te denken of te doen, niets helpt om van de rotgedachten af te komen.
Het liefst had ik zelf gehad dat ok en niet mijn vrouw degene was die ergens anders naar toe was gegaan, dan had ik tenminste niet langer in dit rothuis met al zijn herinneringen en met nog zo veel van haar spullen gezeten.
Er staan zelfs nog heel veel schoenen van haar in de slaapkamer, iedere keer als ik de slaapkamer in loop kijk ik er tegen aan... maar ik kan ze niet weghalen, dat zou het besef alleen maar groter maken dat ze weg is.

Vandaag is het weer de 25ste... mijn vrouw en ik zouden nu 5 jaar en 7 maanden precies bij elkaar zijn geweest...
Ik haat de 25ste! Over niet al te lange tijd (4 november) zouden we nog maar een jaar getrouwd zijn geweest.
Mijn trouwring zit weer opgeborgen in het doosje waarin ze gekocht zijn, samen met onze trouwfoto's ligt hij nu in de lade. Iedere keer als ik in die lade kijk wil ik naar onze foto's kijken, maar ik kan het niet!
We hebben zelfs een filmpje van ons trouwen, daar kan ik al helemaal niet naar kijken! Dan zie ik weer hoe intens gelukkig we op dat moment waren en wordt het intense verdriet waarmee ik nu zit alleen maar sterker en sterker...