Zoals elke dag opnieuw voel ik me ook vandaag weer een flink KLOTEN!
Ik zou zo graag willen dat het gevoel van gemis iets minder zou worden, maar dat wordt het maar niet!
Van dag tot dag leven is wat ik nu doe, iedere dag proberen er niet aan te denken maar die stem in mijn hoofd blijft maar tegen me zeggen "denk aan haar"
Iedere dag weer denk ik "hoe zal vandaag verlopen?" en iedere dag is het weer het zelfde, denken denken denken denken en nog eens denken!
Hoe moet ik dit nou ooit verwerken als ik haar niet heb om me te troosten??? Zij was altijd degene die me trooste, wat er ook aan de hand was, was ik ook maar zo lief en goed voor haar geweest als zij voor mij is geweest...
Daar is het nu echter te laat voor, ben bang dat het nooit meer goed komt tussen ons en heb het gevoel voor altijd alleen te zullen blijven. Op dit moment wil ik ook niet anders, of haar terug, of alleen blijven.
Zou dit gevoel ooit over gaan? Misschien wel, als ik iemand anders zou ontmoeten. Maar hoe ontmoet je iemand anders als je alleen maar thuis blijft en niets doet?
Als ik naar de winkel ga wil ik er alleen maar heel hard wegrennen omdat elke winkel me doet denken aan haar.
Het idee dat het misschien/waarschijnlijk nooit meer goed komt maakt me helemaal waanzinnig!!!
Alles heb ik er voor over om haar terug te krijgen, maar als zij dat niet wil houd het simpelweg op.
Hoe frusterend dat ook is! Al mijn hoop blijft gevestigd op de hulp van Robert ten Brink maar ik ben heel bang dat ook dat me niet zal helpen...