Het is niet goed om in het verleden te leven. Maar ver vooruitkijken kan ik ook niet. Het nu blijft over. Ik zou eigenlijk nu naar buiten moeten, de polder in lopen, naar de eenzaamheid. En rennen, rennen en rennen totdat ik weer gelukkig ben. Een stofje in je hoofd dat aangemaakt wordt bij zware inspanning. Daar leef ik de afgelopen tijd op.

De weg is nog steeds kwijt. Het lukt me niet om een oud toekomstbeeld kwijt te raken. Een huis, een lief, een kinderkamer, ze trekken te vaak in mijn hoofd voorbij. Alleen de poes, die hadden we al. Een poes met maar 1 baasje nu. Hoe kan ik weer een eigen toekomst krijgen?

Kramp in mijn maag. Ik heb kramp in mijn maag. Het is nu 3 maanden later. Eigenlijk voel ik me goed. Zeker nu de lente weer begint. Maar soms, heel onverwacht, voelt het even weer als toen. Als mijn baas zegt: we gaan nu eens een iets leuks doen met de afdeling en de partners mogen mee. 'Die heb ik dus niet' flitst het door mijn hoofd. Iedereen van mijn werk kent mijn ex. Ik vond het leuk om 'werk' dingen te doen met mijn ex erbij. Trouwen, feestjes, te veel goede herinneringen. Dan denk ik weer aan de rust die sinds een half jaar gevonden had. Een huis kopen en denken of er plaats zou zijn voor kinderen. De overtuiging dat ik wel iemand kon vinden waar ik van zou blijven houden.

Hee lieve mensen,

net terug van wintersport. Het was fijn, maar wat kan een mens veel denken als die zich lui de berg af laat glijden. Toch denk ik dat het wel goed was, er is meer afgesloten in mijn hoofd dan eerst.

Ik weet al tijden dat ik P niet meer terug wil. Maar vlak voordat ik weg ging heb ik haar even gebeld. Dom, maar haar pa lag in het ziekenhuis (al tijden ziek) en ik vond dat ik P even sterkte moest wensen. Je bent toch al die jaren bij elkaar geweest en ergens zo sterk verbonden. Bleek dat haar vader wel weer thuis was en dat het min of meer beter ging. P daarentegen vertelde dat ze erg ongelukkig was. Niet met vrienden in de kroeg, maar al die avonden alleen. 1.5 uur naar een huilend meisje zitten luisteren. Nogmaals, ik weet dat ik P niet meer terug wil, maar als iemand zo depri is dan denk je toch: misschien is het de spijt. En afgelopen week moet je daar dan aan denken, hoe ik uitleg dat ik het niet meer wil als ze vraagt of ze terug mag komen. Hoe ik 't dan toch stiekem niet helemaal definitief weet. En natuurlijk denk gelukkig: iemand moet eerst zijn eigen leven op orde hebben voordat ie het met andere kan delen. Maar *pfff* die gedachten blijven gaan.

Lieve mensen,

Verdriet is iets ongrijpbaars. De afgelopen tijd ging het goed, zeer goed zelfs. Ik had erg veel kracht om rationeel te zijn. Niet weg te zakken in herinneringen, onlogische gedachten en onlogische angsten.

Mijn huis is weer netjes. Ik heb 5 zakken met onnodige spullen weggegooid. Ik moet nu echt eens nieuwe kleren gaan kopen, de 'oude' zijn weggegeven. Mijn kamer ziet er anders uit, alleen mis ik nog gordijnen.

Contacten met vrienden zijn hersteld. Geen lange donkere eenzame dagen meer. Ik ben zelfs iemand tegen gekomen die ik heel erg leuk vind. En zij mij ook. Iets wat ik niet had verwacht.

Hoe kan dat nou, mijn keel zit weer dichtgeknepen en de nachten zijn weer veel te lang. Al dagen het gevoel dat de zon gaat doorbreken. Maar de verwachting wordt niet ingelost. Alsof ik de afgelopen weken niets verwerkt heb, alsof ik nu pas door krijg wat er is.

Lieve mensen,

Het is gelukkig weer wat rustiger in mijn hoofd. De tijd doet zijn werk. De gevoelens zijn nu heel anders. Ongeloof, alsof ik nu pas door heb dat wij uit elkaar zijn. En de herinneringen. Steeds komt er zomaar een gedachten aan vroeger in mijn hoofd. Ik schrik dan een beetje, voel me trillen, een beetje angst om alleen te zijn. En dan na een tijdje, als ik erover gedacht heb en nog een keer en nog een keer, dan is er rust in mijn hoofd. Voor zolang als het duurt natuurlijk. Nieuwe herinneringen komen nog steeds uit onverwachte hoeken. Vooral vakanties. Gebeurtenissen die ik vergeten was. Maar alles wordt op den duur minder heftig en soms kan ik met plezier terug denken.

De zaterdagen en zondagen zijn het moeilijkst. Die dagen waren we altijd samen. Vandaag was er echt geen beginnen aan. Denken, draaien, denken, draaien. Alles is al wel 100 keer bedacht. En dat terwijl ik zulke goede voornemens had. Opruimen, hardlopen, naar de stad, nieuwe kleren kopen, nieuwe muziek, enz. enz. enz.

Maar de tranen houden me thuis. Kijken of er iemand online is, bellen, je even goed voelen en dan weer de diepte in. Eten, drinken, alles ben ik vergeten.

Toen heb ik P gebeld.

Gevraagd naar de dingen die ik dacht. En ja, ze twijfelde altijd al een beetje maar had het weggedrukt. En ja, het gaan samenwonen dwong haar te beslissen. En nee, het is echt klaar.