Kramp in mijn maag. Ik heb kramp in mijn maag. Het is nu 3 maanden later. Eigenlijk voel ik me goed. Zeker nu de lente weer begint. Maar soms, heel onverwacht, voelt het even weer als toen. Als mijn baas zegt: we gaan nu eens een iets leuks doen met de afdeling en de partners mogen mee. 'Die heb ik dus niet' flitst het door mijn hoofd. Iedereen van mijn werk kent mijn ex. Ik vond het leuk om 'werk' dingen te doen met mijn ex erbij. Trouwen, feestjes, te veel goede herinneringen. Dan denk ik weer aan de rust die sinds een half jaar gevonden had. Een huis kopen en denken of er plaats zou zijn voor kinderen. De overtuiging dat ik wel iemand kon vinden waar ik van zou blijven houden.

En dan straks alleen op 't werk uitje. Al die partners vragen naar mijn ex. Al die mensen wel gelukkig zijn. Mensen die het wel kunnen, een normale relatie opbouwen. Mensen die wel kinderen hebben. Mensen die het rot voor me vinden, zich omdraaien en een volgend wijntje pakken.

Ik ga van de zomer naar de Ecrin. Barre de Ecrin beklimmen. Wat bergen er omheen. En de facteur moet nu ook eens gaan lukken. En misschien de Martinswand, zonder te vallen, zonder pijn en helicopter. Hier gaan we weer. Ik wil weer eenzaam, simpel, overleven maar in ieder geval ver weg, waar nauwelijks mensen komen en waar je niet hoeft te denken aan alles. Alleen overleven, twee goede vrienden en een touw. Ik dacht dat ik dit kwijt was, de angst voor 't leven zoals het is. Maar nee, lukken gaat het niet. Kinderen zal ik niet krijgen, ik zal nooit een huis kopen, ik zal nooit een gelukkig gezin hebben en ik zal nooit meer alles geven. Om nooit meer die pijn te hoeven voelen.

Mijn dromen zijn niet over. Ik leef niet om te dromen, maar droom wel om te kunnen leven. Als ik nergens meer van droom dan hoeft het ook niet meer. Ik zie kinderen thuis komen, licht op de houte tafel in de keuken. Het eten is bijna klaar.

Dan wil ik weer weg, me verstoppen tussen de matrassen onder het hoge bed in de logeerkamer. Of weg uit de klas, naar boven, naar de zolder van de school om te zitten tussen de rommel overgebleven van toneelstukken. Een klein eigen huisje maar vooral alleen. Alleen zijn. Ik zie mijn eerste studentenkamer in Delft. De hospita waarvan geen vrouw naar boven mocht. De niet doorgetrokken WC omdat het water duur was. En S een huisgenoot. Mijn vriend voor het leven dacht ik. Ik zag ons samen met onze vrouwen dicht bij elkaar wonen. Toen leek alles goed te gaan. Maar S werd ziek. Depressief. Ik heb hem zelf naar 't ziekenhuis gebracht en na een uur moest ik de dokter vertellen wat er was omdat S niet kon praten. S vertrok naar Leiden. Ik heb hem nog een keer gezien. Onder de medicijnen, stoned. Ik kon het niet aan om hem nog te helpen. Het was te moeilijk, vroeg te veel. De droom was over. Schuldgevoel bleef. Ik zie ook mijn laatste studentenkamer. Mooi was het daar. Veel zon en een tafel. Mijn vriendin M. Samen eten. Samen geluk. Toen droomde ik ook van een toekomst. Maar haar ouders mochten mij niet. Dat werd steeds moeilijker en uiteindelijk moesten we kiezen. M is nog bij de uitreiking van mijn diploma geweest. Zij is de enige die de mooie woorden van mijn prof hoorde. Dat had iets samen moeten zijn. En later mijn vriend B in de kamer onder mij. Al die biertjes en die goede gesprekken. En P (ex) die we samen tegenkwamen. We vonden haar leuk. Erg leuk. Een potje darten. De winnaar mocht het als eerst proberen. Ik won. B is later vertrokken. Ik zie hem vaak. Een vriend voor het leven. En toch mis ik de biertjes die we samen deden voor het slapen gaan. Zonder P is het nu echt alleen.

De zomer komt. De natuur wordt wakker. Een klein beeld van mij op deze site. Gewoon zoals ik ben en wat belangrijk is. De walging van mezelf omdat ik me laat gaan. Nee. Ik ga niet mee met het uitje van mijn werk.