Het is niet goed om in het verleden te leven. Maar ver vooruitkijken kan ik ook niet. Het nu blijft over. Ik zou eigenlijk nu naar buiten moeten, de polder in lopen, naar de eenzaamheid. En rennen, rennen en rennen totdat ik weer gelukkig ben. Een stofje in je hoofd dat aangemaakt wordt bij zware inspanning. Daar leef ik de afgelopen tijd op.

De weg is nog steeds kwijt. Het lukt me niet om een oud toekomstbeeld kwijt te raken. Een huis, een lief, een kinderkamer, ze trekken te vaak in mijn hoofd voorbij. Alleen de poes, die hadden we al. Een poes met maar 1 baasje nu. Hoe kan ik weer een eigen toekomst krijgen?

Ik wilde zo graag een gewoon leven. Ik zie alleen maar mensen op straat met kinderen. Collega's trouwen, iedereen raakt zwanger. Ik krijg het beeld niet weg uit mijn hoofd en het blokkeert me om verder te gaan. Ik kan alleen een kopie zien in andere mensen.

Is het niet al bijna een half jaar terug? Ze twijfelde en ik vond dat ze op eigen kracht moest kiezen. Ik heb haar niet geprobeerd te overtuigen. Ik heb alleen verteld wat mijn toekomstbeeld was. Een beeld dat best reëel was na 4 jaar dicht bij elkaar. Ze heeft op eigen kracht gekozen.

Op mijn werk heb ik me verstopt. Makkelijke opdrachten doen, niet te veel uitdaging. Drie weken geleden is dat veranderd. Moeilijk werk, meerdere belangen die van alle kanten aan je trekken. Drie weken tegenslag. Een klant die resultaten wil zien. Ik die zeker wil zijn van de juistheid van mijn werk. Mijn baas die wat wil, haar baas die wat wil, en nog een collega die zou moeten helpen maar me tegenwerkt. De stress stijgt. En ik ga rennen en rennen en rennen. Als laatste uitweg. Dank je Aafke. Door jou weet ik dat ik nog iets kan doen.

Ik moet me niet laten leven. Ik bepaal zelf wat er moet gebeuren. Ik weet het. Maar het lukt niet. Alles te veel.

Vroeger, verleden, daar ga ik weer. Ach ik heb nu toch al een oude CD opgezet. En voelde zo intens hoe ik me vroeger voelde. 18 jaar, een wereld voor me. En er is zo weinig van gekomen. Vroeger had ik iemand die me eventjes vast hield als ik het niet meer wist. Nu zap ik door mijn telefoon en vraag me af wie ik kan bellen. Ik hoor Boudewijn de Groot een Apocolyps bezingen. De soldaat die naar de oorlog moet en het meisje dat bang is omdat hij weg moet. 2 gevoelens in 1 liedje. De wendingen zijn subtiel. Ik denk aan het zolderkamertje op de achterom waar we bij een biertje de plaat grijs draaide. Vroeger. Ondertussen is het avond. "Ik geloof in jou en mij", zingt Boudewijn. De gitaar is mooi. "Nee, je kunt niets zeker weten en alles gaat voorbij. Maar ik geloof in jou en mij." Het wordt tijd dat ik de CD stopzet. Voordat hij zingt "nee ik heb nog niets begrepen van je woorden".

Ik geloof in de gevoelens die ik had. Ik heb ze ook nog steeds. We zijn weer bij het nu gelukkig. De mensen die alleen voor hun eigenbelang gaan bestaan nu even niet. Idealisme is weer een doel geworden. De wereld die in de greep gehouden wordt door de economische groei draait even zoals vroeger om geluk. Het prisoner's dilemma is nu niet geen dilemma meer. Ik zit in zandbak achter in de tuin. Of in het huis gemaakt van een tafel en een doek.

Later op de tennisbaan. Heerlijke zaterdagen en zondagen. Ik kreeg geen talenten training. Ik was niet goed genoeg, dacht ik. Maar ik won wel van de andere. Ik moest het hebben van werken, niet van talent was de verklaring die ik bedacht. Ik heb nooit gezien dat de ouders van de "talenten" in commissies zaten, in besturen en vaak nog een borrel dronken na de wedstrijd van het eerste. Ik genoot van het spel, mijn sportieve beperking en het winnen van de anderen die beter waren dan ik

Ondertussen heb ik een A4tje volgeschreven. Ik wil niet ophouden. Dan moet ik gaan slapen. Ik wil geen oude blogjes lezen. Ik moet gaan slapen. Ach. Morgen misschien iets afspreken met iemand. Ik ben gezond en fit, niet meer zo zwaar als een tijdje terug. Daar ben ik blij om. Je verdriet wegsnoepen?¢‚Ǩ¬¶ Mijn kamer is redelijk netjes. De administratie is bijna bijgewerkt. Ik wil nog wat klimtheorie doornemen. Morgen proberen het werk vlot te trekken. En even rennen. De poes wil aandacht en trekt me terug naar het nu. Als ik niet meer zo'n oude zeur ben trakteer ik jullie allemaal op ijs!