Lieve mensen,

Verdriet is iets ongrijpbaars. De afgelopen tijd ging het goed, zeer goed zelfs. Ik had erg veel kracht om rationeel te zijn. Niet weg te zakken in herinneringen, onlogische gedachten en onlogische angsten.

Mijn huis is weer netjes. Ik heb 5 zakken met onnodige spullen weggegooid. Ik moet nu echt eens nieuwe kleren gaan kopen, de 'oude' zijn weggegeven. Mijn kamer ziet er anders uit, alleen mis ik nog gordijnen.

Contacten met vrienden zijn hersteld. Geen lange donkere eenzame dagen meer. Ik ben zelfs iemand tegen gekomen die ik heel erg leuk vind. En zij mij ook. Iets wat ik niet had verwacht.
Twee weken klimmen in Oostenrijk. Gelukkig, ik heb mijn vingers nog. Het was koud, echt heel koud. Maar we kwamen boven. Al kosten het mijn vriend zijn voortanden.
Terug in het dorp merk je dat de ontberingen ervoor zorgen dat je het leven weer aanvaart. Dat je weer gaat waarderen dat er warm water uit je kraan komt. En dat je zondag wakker wordt met duiven die je lijken te roepen.

Zelf leven is uiteindelijk niet moeilijk. Fijn zelf af en toe. Ldvd.nl heeft mij veel geholpen. Af en toe lees ik stukjes van de mensen hier, die je beetje bij beetje leert kennen. (Little jewel, ik vind dat je heel intens schrijft. Hoop echt dat het snel beter gaat. Lin- , wat een verhaal schreef je. Pino, volgens mij gaat het beter met je?)

Toch wou ik hier niet meer schrijven. Stug volhouden dat het voorbij is. Er zijn veel dingen voorbij, ik wil P niet steeds maar bellen, ik wil P echt niet meer terug, ik ben echt trots op hoe het gaat. Terug van vakantie kreeg ik een e-mail van P waarin ze vertelde dat haar vader in het ziekenhuis lag, ze de poes miste en dat het niet goed ging met haar zus (psychotisch). Het deed me niet veel (wel van haar vader en haar zus natuurlijk). Ik heb een lief berichtje terug geschreven dat ik haar sterkte wenste in deze moeilijke tijd, dat ik regelmatig bij haar zus langs zou gaan (woont 2 straten bij zus P vandaan, terwijl P een uur rijden van hier woont) en dat het goed ging met de poes. Natuurlijk vind ik het niet leuk dat P alleen haar ?¢‚ǨÀúshit' mailt, de dingen waarin ze me vroeger nodig had. De leuke momenten zijn niet meer voor mij.

Toch heb ik besloten een blog te schrijven.

Donderdag begon een collega uit Eindhoven die ik niet gesproken had nadat het over was met P, een beetje ?¢‚ǨÀúgrappig' te praten over wat er gebeurt was. Dat gaf me een klap. Als mensen waarmee ik gesproken heb over alles wat in me omgaat een grap maken of gewoon vragen hoe het is, dan kan ik dat prima hebben. Deze man trok ik echt niet. En het gevoel dat een bijna vreemde me onverwacht en onbedoeld onzeker en verdrietig kan maken gaf me een klap.

Zaterdag kreeg ik een uitnodiging voor hyves (een online vrienden netwerk) van een vriendin waar ik vroeger veel mee omging maar nu niet zo veel meer. Ik heb me aangemeld en het eerste wat ik zag waren berichtjes van P. aan die vriendin. Over mij ook. Dat we niet veel contact hadden en dat ze dat vervelend vond. Maar ik had het laatste mailtje gestuurd, erg lief en begrijpend. Zonder antwoord. Waarom dan zo tegen mijn vrienden ?¢‚ǨÀúpraten'. Klap twee.

Ik belde een goede vriend van me en vertelde het verhaal. Hij had ook een uitnodiging van P gekregen om zich aan te melden voor hyves. Waarom? Je wil mij niet, maar wel mijn vrienden? Ik moet vechten voor een fijn en klein eigen plekje op deze planeet. Waarom je daar inwerken? Natuurlijk mist P die mensen ook. Ik mis haar vrienden ook, maar ik ga ze niet opzoeken. Klap drie.

Volgende week ga ik skiën. De vakantie heb ik samen met P geregeld. Zij gaat niet meer mee omdat het ?¢‚ǨÀúmijn' vrienden waren die mee gingen. Ik heb geregeld dat er iemand anders mee ging in haar plaats zodat ze het geld terug kon krijgen.
Ik kijk op tegen deze vakantie. Skiën deed ik met haar. Vakantie deed ik met haar. Ik kan soms heel onzeker worden in een groep. Dan praten ik met P en dan was het snel goed. De combinatie van klappen, skiën, de groep en deze vakantie maken me verdrietig en moe. Verslagen is een beter woord. Ik heb gevochten om weer een gewoon leven te krijgen maar nu is de kracht even op. Toen ik thuis kwam dacht ik voor het eerst weer dat 't kleine rode autootje voor de deur stond.

Straks loop ik een rondje, hou ik mijn hoofd weer recht overeind en dan is het over. Echt. Dan is het over. Dan is het over.

Liefs

Climb