Lieve mensen,

Het is gelukkig weer wat rustiger in mijn hoofd. De tijd doet zijn werk. De gevoelens zijn nu heel anders. Ongeloof, alsof ik nu pas door heb dat wij uit elkaar zijn. En de herinneringen. Steeds komt er zomaar een gedachten aan vroeger in mijn hoofd. Ik schrik dan een beetje, voel me trillen, een beetje angst om alleen te zijn. En dan na een tijdje, als ik erover gedacht heb en nog een keer en nog een keer, dan is er rust in mijn hoofd. Voor zolang als het duurt natuurlijk. Nieuwe herinneringen komen nog steeds uit onverwachte hoeken. Vooral vakanties. Gebeurtenissen die ik vergeten was. Maar alles wordt op den duur minder heftig en soms kan ik met plezier terug denken.

Wat wel heel erg moeilijke momenten zijn is als ik P. (mijn ex) nodig heb. Beetje ruzie met een goede vriend. Daar kan ik slecht tegen, kon ik altijd al slecht tegen. Dan voel ik mij onzeker en wil het snel oplossen. Vroeger belde ik P dan, hadden we het erover, zetten ik mijn gedachten op een rij en ach, dan ging het wel weer. Gisteren had ik zo'n moment. En dan besef je: ik kan niet bellen. Ik heb uiteindelijk gewoon iemand anders gebeld en het verhaal gedaan. Voelde ook goed en ik kreeg mijn gevoelens toen ook wel op een rijtje. Maar het besef dat ik P heel erg mis blijft maar hangen in mijn hoofd.

Nu nog de kracht om mijn eigen leven weer te bepalen en ik ben weer een beetje dat vrolijke jongetje van vroeger.

Liefs

Climb