Hee lieve mensen,

net terug van wintersport. Het was fijn, maar wat kan een mens veel denken als die zich lui de berg af laat glijden. Toch denk ik dat het wel goed was, er is meer afgesloten in mijn hoofd dan eerst.

Ik weet al tijden dat ik P niet meer terug wil. Maar vlak voordat ik weg ging heb ik haar even gebeld. Dom, maar haar pa lag in het ziekenhuis (al tijden ziek) en ik vond dat ik P even sterkte moest wensen. Je bent toch al die jaren bij elkaar geweest en ergens zo sterk verbonden. Bleek dat haar vader wel weer thuis was en dat het min of meer beter ging. P daarentegen vertelde dat ze erg ongelukkig was. Niet met vrienden in de kroeg, maar al die avonden alleen. 1.5 uur naar een huilend meisje zitten luisteren. Nogmaals, ik weet dat ik P niet meer terug wil, maar als iemand zo depri is dan denk je toch: misschien is het de spijt. En afgelopen week moet je daar dan aan denken, hoe ik uitleg dat ik het niet meer wil als ze vraagt of ze terug mag komen. Hoe ik 't dan toch stiekem niet helemaal definitief weet. En natuurlijk denk gelukkig: iemand moet eerst zijn eigen leven op orde hebben voordat ie het met andere kan delen. Maar *pfff* die gedachten blijven gaan.

Ik had samen met P de vakantie geregeld toen 't nog ok was. Er gingen 4 vrienden van mij mee. Daarom mocht ik nu skiën. Het viel me op dat mijn vrienden veel en makkelijk over P praten en daar steeds weer mij pijn mee deden. Tuurlijk kennen ze haar en zijn ook vrienden van P, maar waarom begrijpen mensen niet dat zoiets niet fijn is? Dat ik dan steeds aan alles moet denken terwijl ik dat even niet wil.

Wat me opviel was de angst om vrienden kwijt te raken. Kennen jullie dat? Ik ben natuurlijk net een super vriend kwijt. Bij het skiën waren er twee andere hele goede vrienden bij. Elke wrijving of onduidelijke woorden ging k verkeerd uitleggen, doodsbang om deze mensen kwijt te raken of dat ze me niet meer leuk zouden vinden. Onzin natuurlijk, rationeel weet ik dat. Maar de gedachten dat ik ook deze mensen zou missen maakte me zo bang.

Wat ik me afvroeg, hoe denken jullie? Ik merk dat ik vaak in gedachten tegen mensen praat. Mijn gedachten uitleg aan iemand anders, mijn ex, mijn misschien wel nieuwe vriendinnetje, mijn vrienden, jullie hier op ldvd. Op die manier zit er een lijn in mijn gedachten en bedenk ik nieuwe dingen. Ik bedenk ook dingen met alleen mezelf, maar ook veel in deze 'gedachten gesprekken'. Maakt dit me zo afhankelijk van goede vrienden?

Donderdag kwam in mijn hoofd de omslag. Ik voelde niets meer als ik aan P dacht. Ik begreep weer dat mensen niet zomaar weg lopen van je en dat als ze dat zouden doen het geen goede vrienden zijn. Laat het een tijdje zo blijven, dan heb ik eindelijk de kans een stukje verder te komen.

Liefs

Arnout