Hallo allemaal,

En alvast bedankt aan diegenen die mijn verhaal willen lezen en me misschien een hart onder de riem willen steken.

Bijna 6 jaar zijn ik en mijn vriend (zo goed als ex) samen.
We hadden een huis gekocht op het platteland omdat ik als paardengek graag mijn dieren aan huis wilde zetten. Dit wilde hij ook graag en we waren intens gelukkig dat we ons eigen stekje vonden 4 jaar geleden.
In die 4 jaar zijn er veel dingen gebeurt in ons leven waardoor de aandacht naar mekaar soms te wensen over liet. Ik deed het goed in de sport (paarden) en kreeg de mogelijkheid om goede paarden uit te brengen (mijn droom). Dit had als consequentie dat ik veel trainingsuren maakte en dat ik bovendien overdag ook nog eens 40 uur werkte. Je kan begrijpen dat ik 's avonds op de bank ook niks meer waard was. Maar mijn vriend stond er achter en vond het leuk voor mij. Hij is nu zelfs in het bezit van 2 paarden.

Waarom zit aan alles een herinnering? Niet dat ik alles wil vergeten, maar het doet zo zeer om bij alles wat je doet herinneringen te hebben aan toen je nog samen was. Ik hoorde net ons liedje op de radio, au... Zelfs de route naar mijn werk daar horen herinneringen bij, hij reed wel eens een stukje achter mij aan en dan zwaaien en knipperen met je lichten als hij de andere kant op moest. Dat soort kleine dingen waren zo waardevol. Ik hoop dat dit dit slijt anders leef ik mijn hele leven in het verleden. Zou dit vanzelf gaan of moet ik er bewust niet aan denken?

Ik heb afstand genomen van haar.. ik laat me niet meer als een idioot behandelen.. Ik ben klaar voor een nieuwe toekomst.. 7 jaar was veel te lang!!
Fucking Aye!!!

Erg lang verhaal hoor....

Ik ben 22. 2,5 jaar geleden leerde ik mijn ex kennen. We waren stapelverliefd en onafscheidelijk. Hij woonde praktisch bij mij ( en mijn moeder). We hadden een toekomst uitgestippeld , namen voor kinderen enz.
Af en toe hadden we wat minder tijd voor mekaar , omdat ik nog studeerde en hij onregelmatige uren had. ( werkte in de horeca ).
Na een jaar verhuisde mijn moeder.

De afgelopen 4 maanden heb ik full-time stage gelopen. Volgende week ga ik weer naar school. 4 maanden lang heb ik mijn gedachten aan de kant kunnen zetten door me volledig te storten op mijn stage (en dan 's avonds nog gewoon werken). Ik ben bang dat als ik weer naar school ga, mijn gedachten tevoorschijn komen (ik hoef niet zo vaak naar school) en ik het dan echt moet gaan verwerken, omdat ik er zo weinig tijd voor heb gehad. Hoe doen jullie dit? Doorgaan met je dagelijkse leven? Het is net of ik sinds het over is heel anders tegen die dingen aankijk zoals, werken en mijn sociale leven. Ik denk vaak als ik hard aan het werk ben 'kon hij me maar zien en zien dat ik het wat dat betreft zo goed doe.' Alles is zo anders geworden...

Nog steeds mis ik jou, jouw lieve stem, een ware streling voor mijn moeie hoofd. Een oase in een wereld van gekte en waanzin. Een gevoel van veiligheid, geen eenzaamheid meer maar thuis. Wat was het waard? Hoe echt was je?

Tussen de bedrijven door huil ik. Dan mag ik myzelf zijn. Dan kan ik toegeven aan het feit dat ik jouw mis. Dan ben je heel dicht bij mij. Binnen in mijn cirkel van gewapend beton. Tijdens de bedrijven dan lach ik en ben jij ver weg heel ver weg aan de rand van mijn cirkel van gewapend beton. Altijd zul je in mijn cirkel zijn altijd zal ik van jou houden, wat jou ook riep, voor jou ben ik echt.

zomer 2004 onze eerste relatiedip,en dat na 13 jaar pas,
mijn vriendin wist niet meer of ze wel gelukkig was.
mijn wereldje stortte in,na veel praten over knelpunten en zo, is het allemaal weer goed gekomen(dacht ik).
zelfs rondverteld aan vrienden dat alles weer goed zat.
Het voelde ook weer goed we waren samen gelukkig,vakantie geboekt,nieuwe meubeltjes,langzaam knapte ik weer op...
afgelopen zondag komt ze terug van wintersport met collega's.Zet de koffers neer en zegt me dat het over is,en dat ze niet meer viel over te halen.
Op dat moment ging bij mij het licht uit.
14 jaar samen door dik en dun,heel wat ellende samen meegemaakt en dat gooit ze nu zo aan de kant.