Inmiddels 3 maanden verder, bewust even niet meer hier gekeken omdat het voor mij op dat moment niet hielp om alle verhalen te lezen. Ben inmiddels uit de pijnlijkste tijd, huilen doe ik niet meer, maar kan me er nog wel rot om voelen. Het is meer het alleen zijn, de eenzaamheid, verlangen naar dat vertrouwde, je maatje, iemand die op je wacht als je thuis komt of je een berichtje stuurt als je iets bijzonders moet doen. Vrienden genoeg, maar dat is zo anders. . Wetend dat er iemand is die van je houd, dat je op nummer 1 staat.

Ik kan niet goed beschrijven hoe ik me voel.. ik heb te horen gekregen dat hij alweer in een relatie zit een aantal weken (1 maand na dat we uit elkaar zijn) natuurlijk komt de vraag; betekende ik dan niks voor hem? Maar die vraag wil ik me niet stellen. Ik wil verder, maar het houd me elke minuut bezig.. kijk de hele tijd of er al foto's zijn op fb.. kan het niet loslaten.. ik kan niet begrijpen dat iemand zo snel kan gaan, hij heeft me vreselijk veel tranen bezorgd, liegen en bedriegen.. ben zo bang dat hij van mij geleerd heeft en het nu wel goed gaat doen, de ideale partner zijn..

Ik kan niet goed beschrijven hoe ik me voel.. ik heb te horen gekregen dat hij alweer in een relatie zit een aantal weken (1 maand na dat we uit elkaar zijn) natuurlijk komt de vraag; betekende ik dan niks voor hem? Maar die vraag wil ik me niet stellen. Ik wil verder, maar het houd me elke minuut bezig.. kijk de hele tijd of er al foto's zijn op fb.. kan het niet loslaten.. ik kan niet begrijpen dat iemand zo snel kan gaan, hij heeft me vreselijk veel tranen bezorgd, liegen en bedriegen.. ben zo bang dat hij van mij geleerd heeft en het nu wel goed gaat doen, de ideale partner zijn..

Vreemd allemaal. De dagen na carnaval... je denkt van te voren dat je het allemaal daardoor even kan vergeten, even kan genieten.. maar dat was niet altijd. Je komt dan weer thuis en bent alleen. Je denkt alleen aan hem.. je blijft zijn Facebook en WhatsApp in de gaten houden,tegen je wil in. Want je weet dat je jezelf er niet mee helpt. Het is nu 3 weken uit en spreken elkaar al 2 weken niet meer. Ik wil het mezelf niet aan doen hem een berichtje te sturen, maar kan er absoluut niet tegen dat hij dat ook niet doet (egoïstisch? ).

Gisteren is hij zijn spullen komen halen. Ik heb me zo sterk mogelijk weten te houden. Maar hij ook. Hij deed normaal, vertelde iets over het leuke weekend wat hij had gehad en gaf me een kus op mn voorhoofd toen hij weg ging. Ik weet dat hij al met een andere meid bezig is (het is 2 weken uit en wij zouden gaan samenwonen) het doet dan ook vreselijk pijn. Ik begrijp echt niet waarom mannen zo vreselijk snel gaan. Ik slaap slecht en als ik wakker word krijg ik een steek in mijn buik omdat de realiteit er weer is.

het is 2 weken uit met mijn vriend. nadat ik het de vorige keer had uitgemaakt omdat hij was vreemd gegaan en hem niet meer vertrouwde ben ik een half jaar achter hem aangelopen omdat ik spijt had, hij lag in die 6 maanden met verschillende vrouwen in bed en zelfs een aantal keer in het zelfde weekend als ik bij hem sliep.. we hadden elkaar beloofd niet met iemand anders iets te doen om te kijken of het nog wat zal worden, ik heb me er aan gehouden maar hij niet.

ik voel me vreselijk.. het is 1,5 maand uit, we zouden gaan samenwonen. hoor net dat hij al met een ander bezig is, zelf zegt hij dat hij echt niet toe is aan een andere relatie maar dat hij het wel gezellig en leuk heeft met haar. 2 weken geleden huilde hij nog bij me, hoe kan hij dit me toch aan doen.. ik was zijn grote liefde van zijn leven, nou dat blijkt! ik weet echt niet hoe ik mezelf ooit nog goed kan voelen bij de gedachten dat hij een ander heeft. waarom zijn mannen zo hard?????