Vreemd allemaal. De dagen na carnaval... je denkt van te voren dat je het allemaal daardoor even kan vergeten, even kan genieten.. maar dat was niet altijd. Je komt dan weer thuis en bent alleen. Je denkt alleen aan hem.. je blijft zijn Facebook en WhatsApp in de gaten houden,tegen je wil in. Want je weet dat je jezelf er niet mee helpt. Het is nu 3 weken uit en spreken elkaar al 2 weken niet meer. Ik wil het mezelf niet aan doen hem een berichtje te sturen, maar kan er absoluut niet tegen dat hij dat ook niet doet (egoïstisch? ). Geen idee hoe hij er over denkt, geen idee of hij me mist, geen idee of hij al met een ander bezig is.. maar omdat je niks weet ga je fantaseren.. en het word een steeds leuke man ij mijn hoofd. Vreselijk! Voelde me helemaal niet gelukkig in de relatie, maar toch wil ik de oude situatie terug. Stabiel,geen stress,niet eenzaam.. ik kan echt niet begrijpen dat er mensen zijn die na het verbreken van de relatie het echt als een opluchting ervaren. Het gevoel te kunnen hebben "het is goed zo en Door gaan". Ik heb dat werkelijk nog nooit gehad,hoeveel pijn iemand me ook heeft gedaan....