Inmiddels 3 maanden verder, bewust even niet meer hier gekeken omdat het voor mij op dat moment niet hielp om alle verhalen te lezen. Ben inmiddels uit de pijnlijkste tijd, huilen doe ik niet meer, maar kan me er nog wel rot om voelen. Het is meer het alleen zijn, de eenzaamheid, verlangen naar dat vertrouwde, je maatje, iemand die op je wacht als je thuis komt of je een berichtje stuurt als je iets bijzonders moet doen. Vrienden genoeg, maar dat is zo anders. . Wetend dat er iemand is die van je houd, dat je op nummer 1 staat. Maar toch terug kijkend naar de afgelopen maanden kan ik zeggen dat ik toch blij ben Hoe het nu gaat, kan weer lachen en uit kijken naar de kleine dingen, niet meer bij elk nummer hard janken omdat ik dat liedje ooit met hem geluisterd had (drama Queen) :'D,, dat ergste is gelukkig voor bij, dus voor de mensen die nu in die begin fase zitten ..... het komt langzaam goed! De eerste 3 maanden zijn het zwaarst... en ik besef me nu pas dat ik me alleen rot voel uit jaloezie en niet om zijn gemis kwa persoonlijkheid. Als hij niet meteen een ander had was me dat een hoop tranen bespaard gebleven...

Voor iedereen sterkte en het komt echt wel goed! Geduld.