Ik heb het gevoel dat ik een vicieuze cirkel zit. Ik voel me twee weken dolgelukkig, waarna ik twee weken in zak en as zit. Ik heb er nu twee goeie weken opzitten, maar deze middag moest ik toch weer opnieuw huilen. Ik weet niet goed waarom ik huil. Het is al meer dan een half jaar uit en het grootste verdriet is nu toch wel voorbij. Of beeld ik me in dat ik er helemaal over ben, terwijl dat eigenlijk niet zo is? Ik weet niet goed wat te doen. Ik ben al in therapie bij een psychologe, maar ik heb de indruk dat dat me nog niet echt vooruit geholpen heeft. Ik voel me niet echt depressief, maar ik voel me ook niet heel goed in mijn vel.

Weet je wat ik steeds vaker te horen krijg? Dat ik degene ben die het uitgemaakt heeft met mijn ex. Ik ben nota bene de persoon die al een half jaar ligt te worstelen, ik ga verdorie naar een psycholoog omdat ik het verleden maar niet kan verwerken. Ik heb dit allemaal niet gewild, en nu zou het nog eens mijn schuld zijn? Hoe krijgt iemand het in zijn hoofd om zoiets te vertellen? Waarschijnlijk durft ze de waarheid niet vertellen. Ze is gelukkig zonder mij en wil niet meer achter zich kijken. Ze kiest de gemakkelijke weg. Ik ben ontgoocheld, maar ik maak mij niet druk. Ze mag zeggen wat ze wil.

Nooit gedacht dat ik ooit naar een psycholoog zou gaan...
Ik heb mijn verdriet wat proberen te verdringen, maar nu het opnieuw school is (ik ben drie weken geleden gestart aan de unief), lijkt het verleden me toch nog parten te spelen. Ik ben begonnen in de richting burgerlijk ingenieur, maar na een week ben ik al overgeschakeld naar chemie. Ik bros bijna alle lessen en ik studeer niet meer. Vroeger had ik nooit leerproblemen. Ik voel me nochtans niet echt ongelukkig. Ik ga uit en maak enorm veel plezier. Maar als ik op mijn eenzame kot kom, wordt het me allemaal te veel en doe ik niets anders dan huilen.

Lange tijd geleden dat ik nog iets geschreven heb. Het gaat ondertussen heel wat beter met me. Ik maak opnieuw heel veel plezier, eigenlijk nog meer plezier dan vroeger. Ik durf me nu veel meer laten gaan, vooral op de dansvloer, vroeger danste ik nooit. Ik ben ook veel opener geworden, durf gemakkelijker mensen aanspreken. Ik heb zelfs al nieuwe meisjes leren kennen. Ik ben als het ware herboren, een nieuw mens geworden. Ik kan zeggen dat ik opnieuw gelukkig ben. Relatief gelukkig, want ergens knaagt er toch nog iets. Ik heb nog veel momenten waar me het even te veel wordt en ik moet huilen. Ik denk nog vaak aan haar.

Vandaag is het haar verjaardag. Het gaat iedere dag beter met me, maar het gemis blijft natuurlijk en op zulke momenten mis ik haar nog meer. Jeetje, wat zou ik nu graag bij haar zijn om haar verjaardag te vieren.

Ik ben er nog altijd niet uit of ik haar een smsje zal zenden of niet. Aan de ene kant zou het een mooi gebaar zijn, een teken dat ik het niet vergeten ben. Aan de andere kant denk ik dan weer: 'Waarom zou ik, ze zendt jou toch ook geen berichtjes meer? Je hebt al drie maanden niets meer van haar gehoord? Terug komt ze toch niet en vrienden blijven kun je ook niet. Zij heeft jou laten stikken toen je haar nodig had, laat haar nu maar eens voelen dat je niet meer als een schoothondje achter haar aan loopt.'

't Is een tijdje geleden dat ik hier iets geschreven heb. Mijn verhaal met andere mensen delen, leek me een goeie uitlaatklep. Dat wil niet zeggen dat ik al helemaal over mijn verdriet heen ben. Ik huil niet meer iedere dag, ik ga iedere avond uit, maar de herinneringen blijven wel in mijn hoofd ronddwarrelen.

Dit stukje schrijf ik naar aanleiding van een paar smsjes die ik van een vriendin van haar gekregen heb. Ik had haar gevraagd hoe het nu met mijn ex-vriendin ging. Ze stuurde me dat het goed gaat met haar, maar dat ze wel helemaal veranderd is. Voordien waren ze beste vriendinnen, maar sinds het uit is tussen ons hebben ze maar sporadisch contact meer.

het is bijna 3 maanden uit mijn vriendin. we waren bijna 2 jaar samen toen ze me zei dat 'het niet meer ging' tussen ons. het is een aartsmoeilijke opdracht om plots alleen verder te moeten gaan. we gingen deze vakantie samen op reis gaan, daarna gingen we samen studeren en samen wonen. ik ging haar iedere dag zien. het was een mooie droom die nu abrupt ten einde gekomen is. jeetje, wat heb ik het moeilijk zeg. de examens zijn nog redelijk goed verlopen, maar nu het vakantie is, heb ik weer alle tijd om te piekeren. ik denk nog iedere dag aan die meid. ze was mijn eerste echte liefje en ik heb me nog nooit zo verdrietig gevoeld als de laatste tijd. ik ben nooit echt een huilebalk geweest, maar de afgelopen maanden kon ik mijn tranen niet bedwingen. het overvalt je gewoon. ik koester geen hoop meer dat het ooit nog goedkomt tussen ons; eens gevoelens verdwenen zijn, komen ze niet meer terug; maar haar uit mijn hoofd bannen lijkt me maar niet te lukken. zelfs het kleinste prulletje doet me aan haar denken. en een eenzame vakantie is echt niet bevorderlijk om zomaar even iemand helemaal te vergeten. ik heb niet veel vrienden meer, ik was meer bezig met mijn relatie, en dat zorgt ervoor dat ik nu al een volle week niets te doen heb. ik loop gewoon hele dagen thuis rond te ijberen, zonder echt iets te doen. 'ga uit', zeggen ze, 'zorg voor wat afleiding'. dat probeer ik echt wel hoor, maar alleen naar het strand gaan, alleen naar de cinema gaan, alleen uitgaan, drukt mijn neus alleen maar meer op de feiten dat ik voortaan zonder haar verder moet. het beste moment van de dag is wanneer ik in slaap lig, dan droom ik over haar en zijn we weer samen. ze heeft echt wel moeite gehad om de beslissing te nemen, ze is heel onzeker, maar ik denk niet dat ze nog op haar besluit terugkomt. ik betekende alles voor haar, we hadden nooit ruzie, ik was attent en lief, we amuseerden ons rot, en toch kunnen gevoelens plots veranderen. hoe lang moet iemand wachten voor hij of zij zeker kan zijn van andermans liefde? ik geloofde in haar liefde, ik geloofde in onze toekomst. zelfs het mooiste sprookje heeft blijkbaar niet altijd een happy end. mijn geloof in de liefde heeft een grote deuk gekregen. ik wou dat de pijn overging. ik wil gelukkig zijn. ik heb al meer dan een maand niets meer van haar gehoord, we hebben geen enkel contact meer. als ik haar toch moet vergeten, lijkt me dat het beste. ik zou haar zo graag opnieuw in mijn armen willen nemen, haar kussen en knuffelen.