Vandaag is het haar verjaardag. Het gaat iedere dag beter met me, maar het gemis blijft natuurlijk en op zulke momenten mis ik haar nog meer. Jeetje, wat zou ik nu graag bij haar zijn om haar verjaardag te vieren.

Ik ben er nog altijd niet uit of ik haar een smsje zal zenden of niet. Aan de ene kant zou het een mooi gebaar zijn, een teken dat ik het niet vergeten ben. Aan de andere kant denk ik dan weer: 'Waarom zou ik, ze zendt jou toch ook geen berichtjes meer? Je hebt al drie maanden niets meer van haar gehoord? Terug komt ze toch niet en vrienden blijven kun je ook niet. Zij heeft jou laten stikken toen je haar nodig had, laat haar nu maar eens voelen dat je niet meer als een schoothondje achter haar aan loopt.'

Wat een lastige dag zeg. Het is vallen en opstaan.