Ik heb het gevoel dat ik een vicieuze cirkel zit. Ik voel me twee weken dolgelukkig, waarna ik twee weken in zak en as zit. Ik heb er nu twee goeie weken opzitten, maar deze middag moest ik toch weer opnieuw huilen. Ik weet niet goed waarom ik huil. Het is al meer dan een half jaar uit en het grootste verdriet is nu toch wel voorbij. Of beeld ik me in dat ik er helemaal over ben, terwijl dat eigenlijk niet zo is? Ik weet niet goed wat te doen. Ik ben al in therapie bij een psychologe, maar ik heb de indruk dat dat me nog niet echt vooruit geholpen heeft. Ik voel me niet echt depressief, maar ik voel me ook niet heel goed in mijn vel. Ik heb het gevoel dat ik mezelf niet meer ben, dat ik mezelf niet echt onder controle heb. Die breuk was de meest aangrijpende gebeurtenis in mijn leven. Dan is het wel normaal dat een mens verandert. Maar ik ben zodanig veranderd dat ik mezelf niet meer herken. Vroeger was ik de beste leerling van de klas, ik was heel perfectionistisch. Nu zit ik aan de universiteit en ben ik de slechtste student. Ik weet dat als ik niet vlug weer de student van weleer word, ik niet ga slagen. Ik wil mijn toekomst niet verpesten voor een of ander meisje. Ik heb al alles geprobeerd en ik word maar niet meer de oude. Ik verlies langzaam de greep op mijn leven. Ik weet dat ik mezelf en heel veel andere mensen zou ontgoochelen, maar momenteel ben ik gewoon niet in staat om te presteren. Ik wil eerst weer normaal worden. Maar hoe lang gaat dat nog duren, ik heb al genoeg kostbare tijd verspild.