Nooit gedacht dat ik ooit naar een psycholoog zou gaan...
Ik heb mijn verdriet wat proberen te verdringen, maar nu het opnieuw school is (ik ben drie weken geleden gestart aan de unief), lijkt het verleden me toch nog parten te spelen. Ik ben begonnen in de richting burgerlijk ingenieur, maar na een week ben ik al overgeschakeld naar chemie. Ik bros bijna alle lessen en ik studeer niet meer. Vroeger had ik nooit leerproblemen. Ik voel me nochtans niet echt ongelukkig. Ik ga uit en maak enorm veel plezier. Maar als ik op mijn eenzame kot kom, wordt het me allemaal te veel en doe ik niets anders dan huilen. Volgens mij wil ik onbewust mezelf bewijzen tegenover mijn ex-vriendin. Zij zei dat ik te veel bezig was met school en nooit danste op fuiven. Nu doe ik net het omgekeerde: ik dans enorm graag en studeren kan me precies geen barst meer schelen. Het is goed dat ik veranderd ben, maar het houdt ook een groot gevaar in. Ik wil mijn toekomst niet op het spel zetten voor een of andere meid. Ik hoef mezelf niet te bewijzen tegenover mijn ex. En toch is er iets dat me lijkt te blokkeren. Volgens mij zal ik me pas ten volle kunnen concentreren op mijn studie's als ik volledig heb afgerekend met het verleden. Het is duidelijk dat ik het verlies niet alleen kan verwerken. Daarom heb ik mijn probleem met mijn ouders besproken en in onderling overleg heb ik besloten om een psycholoog te raadplegen. Hopelijk kan ik binnenkort verder met mijn leven. Ik wil me richten naar de toekomst, niet naar het verleden. Een meisje is het vergooien van mijn leven niet waard.