Lange tijd geleden dat ik nog iets geschreven heb. Het gaat ondertussen heel wat beter met me. Ik maak opnieuw heel veel plezier, eigenlijk nog meer plezier dan vroeger. Ik durf me nu veel meer laten gaan, vooral op de dansvloer, vroeger danste ik nooit. Ik ben ook veel opener geworden, durf gemakkelijker mensen aanspreken. Ik heb zelfs al nieuwe meisjes leren kennen. Ik ben als het ware herboren, een nieuw mens geworden. Ik kan zeggen dat ik opnieuw gelukkig ben. Relatief gelukkig, want ergens knaagt er toch nog iets. Ik heb nog veel momenten waar me het even te veel wordt en ik moet huilen. Ik denk nog vaak aan haar. Het is bijna vijf maanden geleden. Ik heb al heel wat nagedacht en ik besef nu eigenlijk dat ze helemaal niet zo perfect is als ik me altijd voorgesteld had. Ook onze relatie had gebreken. Maar dat maakt het allemaal niet veel simpeler om het te verwerken. Ik zou graag nog eens willen praten met haar. Ik zou haar willen zeggen dat ik veranderd ben. Ik zou haar in mijn armen willen nemen. Maar ik durf niet. Ik wil niet opnieuw gekwetst worden. Waarschijnlijk wil ze zelf ook niet, want ze negeert me precies al maanden aan een stuk. Geen bedankt toen ik haar een gelukkige verjaardag wenste, geen bedankt toen ik haar favoriete knuffeldiertje terugstuurde. Dan weet je wel hoe laat het is. Ik vraag me echt af hoe het nu met haar gaat. Zou zij ook nog aan me denken? Is ze misschien benauwd om zelf contact op te nemen? Allemaal vragen die nog steeds door mijn hoofd spoken. Ik wou dat ze wist hoe veel ik nog steeds van haar hou.