Weet je wat ik steeds vaker te horen krijg? Dat ik degene ben die het uitgemaakt heeft met mijn ex. Ik ben nota bene de persoon die al een half jaar ligt te worstelen, ik ga verdorie naar een psycholoog omdat ik het verleden maar niet kan verwerken. Ik heb dit allemaal niet gewild, en nu zou het nog eens mijn schuld zijn? Hoe krijgt iemand het in zijn hoofd om zoiets te vertellen? Waarschijnlijk durft ze de waarheid niet vertellen. Ze is gelukkig zonder mij en wil niet meer achter zich kijken. Ze kiest de gemakkelijke weg. Ik ben ontgoocheld, maar ik maak mij niet druk. Ze mag zeggen wat ze wil. De mensen weten zelf wel wie de waarheid spreekt. De mensen weten zelf wel dat ik enorm veel van haar gehouden heb en dat ik zoiets nooit zou doen. Ze gedraagt zich uiterst onvolwassen en kinderachtig. Als zij het uitgemaakt heeft, kan ze toch ten minste haar verantwoordelijkheid opnemen. Zelfs dat kan ze blijkbaar niet. Toch raar hoe, eens de gevoelens weg zijn, iemands ware aard naar boven komt. Ze lijdt gezichtsverlies. Wat denkt ze eigenlijk? Dat de hele wereld rond haar draait?