het is bijna 3 maanden uit mijn vriendin. we waren bijna 2 jaar samen toen ze me zei dat 'het niet meer ging' tussen ons. het is een aartsmoeilijke opdracht om plots alleen verder te moeten gaan. we gingen deze vakantie samen op reis gaan, daarna gingen we samen studeren en samen wonen. ik ging haar iedere dag zien. het was een mooie droom die nu abrupt ten einde gekomen is. jeetje, wat heb ik het moeilijk zeg. de examens zijn nog redelijk goed verlopen, maar nu het vakantie is, heb ik weer alle tijd om te piekeren. ik denk nog iedere dag aan die meid. ze was mijn eerste echte liefje en ik heb me nog nooit zo verdrietig gevoeld als de laatste tijd. ik ben nooit echt een huilebalk geweest, maar de afgelopen maanden kon ik mijn tranen niet bedwingen. het overvalt je gewoon. ik koester geen hoop meer dat het ooit nog goedkomt tussen ons; eens gevoelens verdwenen zijn, komen ze niet meer terug; maar haar uit mijn hoofd bannen lijkt me maar niet te lukken. zelfs het kleinste prulletje doet me aan haar denken. en een eenzame vakantie is echt niet bevorderlijk om zomaar even iemand helemaal te vergeten. ik heb niet veel vrienden meer, ik was meer bezig met mijn relatie, en dat zorgt ervoor dat ik nu al een volle week niets te doen heb. ik loop gewoon hele dagen thuis rond te ijberen, zonder echt iets te doen. 'ga uit', zeggen ze, 'zorg voor wat afleiding'. dat probeer ik echt wel hoor, maar alleen naar het strand gaan, alleen naar de cinema gaan, alleen uitgaan, drukt mijn neus alleen maar meer op de feiten dat ik voortaan zonder haar verder moet. het beste moment van de dag is wanneer ik in slaap lig, dan droom ik over haar en zijn we weer samen. ze heeft echt wel moeite gehad om de beslissing te nemen, ze is heel onzeker, maar ik denk niet dat ze nog op haar besluit terugkomt. ik betekende alles voor haar, we hadden nooit ruzie, ik was attent en lief, we amuseerden ons rot, en toch kunnen gevoelens plots veranderen. hoe lang moet iemand wachten voor hij of zij zeker kan zijn van andermans liefde? ik geloofde in haar liefde, ik geloofde in onze toekomst. zelfs het mooiste sprookje heeft blijkbaar niet altijd een happy end. mijn geloof in de liefde heeft een grote deuk gekregen. ik wou dat de pijn overging. ik wil gelukkig zijn. ik heb al meer dan een maand niets meer van haar gehoord, we hebben geen enkel contact meer. als ik haar toch moet vergeten, lijkt me dat het beste. ik zou haar zo graag opnieuw in mijn armen willen nemen, haar kussen en knuffelen.

ik ben wel heel blij dat er een site als deze bestaat. het doet me beseffen dat er meer mensen zijn met een verscheurd hart. maar ook al weet je dat je niet alleen bent, toch voel je je eenzaam. er blijft nog altijd de leegte die hij of zij nagelaten heeft. ik probeer mijn leven opnieuw aan te vangen, ik probeer uit te gaan en nieuwe mensen te leren kennen, maar het is geen sinecure. voorlopig voel ik me nog te slecht om de draad terug op te nemen. ik vraag me alleen af, wanneer ik me beter ga beginnen voelen. na drie maanden huil ik nog altijd en voel ik me nog geen grammetje beter. pff, wat één meisje niet allemaal met je kan doen.