Ik heb hem gesmst en gevraagd hoe het kan dat hij nu met haar op vakantie is en dat ik uitleg verdien. Heb een sms terug gehad met de mededeling dat ik het waarschijnlijk niet zal snappen maar dat hij er nu helemaal doorheen zit en dat hij als vrienden met haar op vakantie is, 2 bedden etc. Toch zit het me dwars. Het klopt toch niet? Als hij met iemand anders weg is kan ik begrijpen dat hij er even tussenuit moet. Nu neemt hij haar, 1 van de problemen, mee op vakantie. Diep van binnen denk ik dat ik hem moet vergeten, maar mijn hartje zegt dat ik nog veel van hem houdt en dat er nog een kans is.

Gisteren ben ik erachter gekomen dat hij nu in Tunesie zit met haar en dat terwijl wij afgelopen week weer voor het eerst contact hadden met elkaar en het heel erg fijn was samen. Hij heeft mij dus de afgelopen tijd gewoon voor de gek gehouden en ik moet via msn van zijn broertje horen dat hij op vakantie is...met HAAR! Als jullie mijn vorige dagboeken hebben gelezen weten jullie dat hij het met haar uit had gemaakt omdat hij (dat zei hij) niet om haar gaf en wel om mij en mij geen verdriet wil doen! Waarom kan hij niet mans genoeg zijn om gewoon te zeggen dat hij met haar verder wil? Dat zal inderdaad pijn doen maar dan weet ik waar ik aan toe ben.

Ik had hem nu meer dan twee weken niet gezien en ook geen contact met hem gehad (behalve dan 1 kort telefoontje, een zwak moment van mij). Maar deze week heb ik hem al twee keer gezien en ik voel me er redelijk bij. Voel me niet echt verdrietig ofzo maar ook niet super happy. Weet niet, voel me gewoon `gevoelloos`. Ik ben nog steeds blij om hem te zien maar het lijkt wel of hij veel blijer is om mij te zien. Hij belt me ook weer steeds om te vragen hoe het is enzo en ik heb eigenlijk niet echt de behoefte om hem te bellen. Is dat niet raar? Ben ik echt over hem heen of ben ik mijn gevoelens alleen maar aan het onderdrukken. Ik moet eerlijk toegeven dat ik het heel fijn vind dat ik dingen met hem kan delen. Zoals vandaag ook. Heb een sollicitatiegesprek gehad. Zou met de metro gaan maar hij bood aan om me te brengen en ook nog om op me te wachten om te zien hoe het gegaan was. Was daar heel blij om. Maar weet niet meer of dat is omdat hij het is of gewoon omdat iemand er is? Daarbij krijg ik ook nog hele tegenstrijdige signalen van hem. Daar probeer ik dus niet op in te gaan want misschien is hij wel heel lief voor me maar als ik me weer openstel zegt hij wel dat hij alleen goede vrienden wil zijn.....

Ik heb vandaag `gezondigd`. De afgelopen dagen heb ik het weer heel moeilijk gehad en vandaag heb ik hem gebeld TEGEN de afspraak in die IK met hem heb gemaakt (dat hij geen contact met me moest opnemen, zie dagboek).

Het kwam zo. Hij stuurde vandaag een mailtje naar mij die voor mijn broertje bestemd was (hij was mailadres kwijt ofzo). Heel impulsief, maar ik pakte de telefoon en belde hem. En toen hij opnam wist ik eigenlijk niet wat ik moest zeggen. Heb toen maar gezegd dat ik zijn mailtje heb doorgestuurd en dat alles goed met me gaat. Het was allemaal heel kort en vluchtig want hij was net bezig zijn opa en oma weg te brengen. Toen zei ik dat hij me, als hij dat wilde, `s avonds terug mocht bellen. Daarna raakte ik in paniek want ik merkte meteen dat ik weer hoop ging koesteren en ik wist dat ik de hele avond op zijn telefoontje zou gaan zitten wachten.

Het is nu al meer dan een week geleden dat ik het contact verbroken heb (zie dagboek). De eerste paar dagen ging het verbazingwekkend goed met me. Ik kon heel rationeel redeneren dat dit de beste manier was om door te gaan. Ik moest voor mezelf kiezen anders zou ik eraan onderdoor gaan en heb dit ook gedaan. Was eigenlijk wel een beetje trots op mezelf. Maar nu, nu voel ik me wederom weer heel erg leeg en verdrietig. Ik mis hem zo. Dit is eigenlijk begonnen sinds dit weekend (zie dagboek). Tot nog toe heb ik al het contact weten te vermijden en hij heeft zich aan zijn woord gehouden en heeft ook geen contact met mij gezocht.

Het is nu bijna een week geleden dat we afscheid van elkaar hebben genomen en tot vandaag ging het redelijk goed met me. Er zijn momenten geweest dat ik aan hem moest denken maar de drang om contact met hem te zoeken was er bijna niet. Gelukkig heb ik ook op mijn `zwakke` momenten niet toegegeven. Ik begin te geloven dat het me gaat lukken. Hoe langer ik hem niet zie, des te beter. Maar, dan moeten er geen mensen zijn die naar hem vragen. Zoals vandaag dus. Mijn kleine neefje werd 1 jaar en we hebben een groot feest gegeven voor hem. Om de haverklap werd aan mij gevraagd waar `mijn vriend` was.

Het is nu twee dagen geleden dat we afscheid van elkaar hebben genomen (zie dagboek berichten) en vreemd genoeg voel ik me niet heel verdrietig zoals ik dacht dat ik me zou voelen. Wat ik me nu heel goed realiseer is dat de afgelopen maanden niet goed zijn geweest voor mij. Zoveel verdriet is niet goed voor je geest maar ook niet voor je lichaam. Ik voel me erg moe en heel leeg. Dit wijst erop dat ik nu de juiste beslissing heb genomen al mis ik hem heel erg. Heb voor mezelf een boekje gekocht en als ik het gevoel/de neiging krijg om hem te bellen/mailen, omdat ik hem iets bijzonders/leuks ofzo te vertellen heb, schrijf ik dat daar in op.