Ik had hem nu meer dan twee weken niet gezien en ook geen contact met hem gehad (behalve dan 1 kort telefoontje, een zwak moment van mij). Maar deze week heb ik hem al twee keer gezien en ik voel me er redelijk bij. Voel me niet echt verdrietig ofzo maar ook niet super happy. Weet niet, voel me gewoon `gevoelloos`. Ik ben nog steeds blij om hem te zien maar het lijkt wel of hij veel blijer is om mij te zien. Hij belt me ook weer steeds om te vragen hoe het is enzo en ik heb eigenlijk niet echt de behoefte om hem te bellen. Is dat niet raar? Ben ik echt over hem heen of ben ik mijn gevoelens alleen maar aan het onderdrukken. Ik moet eerlijk toegeven dat ik het heel fijn vind dat ik dingen met hem kan delen. Zoals vandaag ook. Heb een sollicitatiegesprek gehad. Zou met de metro gaan maar hij bood aan om me te brengen en ook nog om op me te wachten om te zien hoe het gegaan was. Was daar heel blij om. Maar weet niet meer of dat is omdat hij het is of gewoon omdat iemand er is? Daarbij krijg ik ook nog hele tegenstrijdige signalen van hem. Daar probeer ik dus niet op in te gaan want misschien is hij wel heel lief voor me maar als ik me weer openstel zegt hij wel dat hij alleen goede vrienden wil zijn.....
Ik weet niet wat ik nu voel maar hoe dan ook, ik moet mezelf beschermen en me niet meer openstellen. Ik wil niet meer terug naar dat gevoel van een paar weken geleden. Dat kan ik gewoon niet meer aan!!!!
same story
Heyo,
Blij te horen dat het beter met je gaat, en guess what, met mij ook! Ik heb mijn ex ook al bijna 3 weken niet meer gezien en gebeld (op 1 zwak telefoontje na, waarin hij helemaal niet leuk was en dat was voor mij nu eindelijk de eye-opener denk ik). Ik voel me ook niet mega-happy, maar het is leefbaar, en dat was het eerst echt totaal niet. Ik zal hem over een tijd ook wel weer gaan zien, maar ik laat dat van hem afhangen. Ben bang dat ik weer terug ga vallen als ik hem zie. Ik vind het eigenlijk ook wel lekker om niet te weten waar hij mee bezig is.
Het duurt even, maar het slijt. En er zullen nog zat momenten komen waarop je weer spontaan in huilen uitbarst, maar zolang de tussenpozen steeds groter worden, ben je op de goede weg!
Sterkte!