Ik ben dit weekend bij mijn ouders geweest. Als ik hier ben mis ik hem niet zo erg als dat ik bij mij thuis ben. Misschien komt dat omdat we bijna 3 jaar part-time op mijn kamer hebben samen gewoond. Toch voel ik vandaag weer een pijn in mijn maag. Ik heb hem gesproken. Hij is heel eenzaam en denkt veel na over onze situatie maar volgens mij komt hij er niet alleen uit. Misschien dat ik toch iemand (zijn vader (zie vorig dagboekbericht)) inschakelen om hem te helpen. Vreemd, ik heb zoveel verdriet maar het doet mij nog meer pijn als ik zie dat hij ook zo lijdt onder deze situatie. Ik denk dat ik nog echt van hem houdt en niet dat ik hem terug wil omdat ik hem nu kwijt ben.

erg in de war is. Hij houdt van mij en wil graag met mij verder maar zit nu in een relatie met haar omdat hij in zijn verdriet iets stoms gedaan heeft en haar nu niet wil kwetsen.
Zijn vader ziet mij als zijn dochter en wil niets liever dan dat wij samen verdergaan. Is het wijs om de hulp van zijn vader in te roepen? Ik heb zijn vader een mailtje getikt waarin ik uitleg geef over de situatie. (Deze mail heb ik nog niet verzonden.) Hierin vraag ik hem ook om met mijn ex te praten om hem te laten uitzoeken wat hij nou daadwerkelijk voelt en wil. En waarom hij nog bij haar is. Ik bedoel dus dat hij uit moet zoeken of hij bij haar is omdat hij om haar geeft of omdat hij een verantwoordelijkheidsgevoel heeft tegen over haar (zij was nl. al een hele tijd verliefd op hem en hij heeft haar een aantal keren afgewezen).

Gisteravond is mij heel duidelijk geworden dat hij heel erg in de war is. Hij houdt van mij en wil graag met mij verder maar zit nu in een relatie met haar omdat hij in zijn verdriet iets stoms gedaan heeft en haar nu niet wil kwetsen.
Zijn vader ziet mij als zijn dochter en wil niets liever dan dat wij samen verdergaan. Is het wijs om de hulp van zijn vader in te roepen? Ik heb zijn vader een mailtje getikt waarin ik uitleg geef over de situatie. (Deze mail heb ik nog niet verzonden.) Hierin vraag ik hem ook om met mijn ex te praten om hem te laten uitzoeken wat hij nou daadwerkelijk voelt en wil. En waarom hij nog bij haar is. Ik bedoel dus dat hij uit moet zoeken of hij bij haar is omdat hij om haar geeft of omdat hij een verantwoordelijkheidsgevoel heeft tegen over haar (zij was nl. al een hele tijd verliefd op hem en hij heeft haar een aantal keren afgewezen).

Gisteren heb ik hem gevraagd te komen praten. Eigenlijk wist ik niet wat ik van dit gesprek moest verwachten. Het ging wonderbaarlijk goed. Ik had voor het eerst het gevoel dat ik gehoord werd en dat ik alles kon zeggen wat me dwars zat. Hij was erg lief voor me en ik kreeg voor het eerst weer het gevoel dat hij zijn hart weer voor me opende. Ik zag gisteren ook voor het eerst dat hij heel erg in de war is. En dat deed pijn, een teken dat ik nog steeds heel veel van hem houd?
In ieder geval, ik kan niet anders zeggen dan dat het gesprek mij heeft opgelucht. We hebben nix afgesproken en elkaar geen beloftes gemaakt.

Nog steeds wordt ik wakker met een drukkende pijn op mijn borst. Ik moet altijd aan hem denken....wanneer houdt dit toch op? Ik heb hem net gemaild. Ik kon er nix aan doen. Moest iets tegen hem zeggen en wilde hem niet bellen of smsen. Pfff....het wordt me nu allemaal teveel. Ik weet niet eens of ik met hem verder kan ookal maakt hij het uit met die TR*T. Ik weet niet of ik het kan vergeten en vergeven. Het enige wat ik weet is dat ik van hem houdt en hem mis. Zo erg gewoon....

Mijn verhaal....waar moet ik beginnen. Mijn vriend en ik zijn bijna 3 jaar samen geweest totdat het uit ging. Anders dan de meeste verhalen die ik hier hoorde was ik de persoon die het uit maakte. De laatste drie maanden van onze relatie ging het niet goed meer tussen ons. We kregen te maken met veel stress en problemen van familie en vrienden. Het leek wel of de problemen van de wereld en de problemen die de wereld met ons had allemaal drukte op onze relatie. Dit alles plus het feit dat wij een gemengd stel zijn maakte het niet makkelijker. Ook al ben ik hier geboren en opgegroeid ben ik toch niet 100% Nederlands. De problemen en het onbegrip wat hieruit voortvloeide was zwaar voor ons beiden maar hij was altijd begripvol en lief. Alleen de laatste drie maanden konden we het niet meer aan met z`n tweeen. Ik ging steeds lelijker tegen hem doen en kreeg daardoor een hekel aan mezelf. Wilde niet de persoon pijn doen waarvan ik zielsveel hield. Daarom heb ik het uitgemaakt. Ik maakte het uit met het idee om wat rust te nemen. We wilden immers samen oud worden dus ik dacht dat dat wel goed zou zitten. Ik begreep ook wel dat ik een risico nam door het uit te maken maar hoe kon ik weten dat er een derde persoon was die al zolang op mijn vriend aan het azen was?

Als jullie mijn verhaal hebben gelezen dan krijgen jullie een goed beeld van wat er gebeurd is. Op dit moment voel ik me alleen maar ziek. Ik heb al een aantal dagen niet gegeten en niet geslapen en weet gewoon niet meer wat ik moet doen. Hij zegt dat hij van mij houdt, waarom handelt hij daar dan niet naar?? Soms denk ik wel eens, als ik er niet meer was, zou hij dan realiseren dat hij nog van me houdt en wat hij mist?