Gisteren heb ik hem gevraagd te komen praten. Eigenlijk wist ik niet wat ik van dit gesprek moest verwachten. Het ging wonderbaarlijk goed. Ik had voor het eerst het gevoel dat ik gehoord werd en dat ik alles kon zeggen wat me dwars zat. Hij was erg lief voor me en ik kreeg voor het eerst weer het gevoel dat hij zijn hart weer voor me opende. Ik zag gisteren ook voor het eerst dat hij heel erg in de war is. En dat deed pijn, een teken dat ik nog steeds heel veel van hem houd?
In ieder geval, ik kan niet anders zeggen dan dat het gesprek mij heeft opgelucht. We hebben nix afgesproken en elkaar geen beloftes gemaakt. En toch heb ik voor het eerst het idee dat ik de draad van mijn eigen leven weer op kan pakken en dat ik maar moet zien of dat met hem is.