Het is nu bijna een week geleden dat we afscheid van elkaar hebben genomen en tot vandaag ging het redelijk goed met me. Er zijn momenten geweest dat ik aan hem moest denken maar de drang om contact met hem te zoeken was er bijna niet. Gelukkig heb ik ook op mijn `zwakke` momenten niet toegegeven. Ik begin te geloven dat het me gaat lukken. Hoe langer ik hem niet zie, des te beter. Maar, dan moeten er geen mensen zijn die naar hem vragen. Zoals vandaag dus. Mijn kleine neefje werd 1 jaar en we hebben een groot feest gegeven voor hem. Om de haverklap werd aan mij gevraagd waar `mijn vriend` was. Niet iedereen weet nog dat het uit is tussen mij en mijn ex-vriend. De afgelopen maanden hebben we nog half een relatie gehad en het is bij ons in de cultuur niet echt geaccepteerd als een relatie aan is en weer uit gaat en weer aan gaat en misschien wel weer uit. Daarom heb ik altijd mijn mond gehouden en mooi weer gespeeld. Zoals jullie hebben gelezen heb ik nu na maanden van verdriet en pijn afgelopen week de knoop doorgehakt. Voor mezelf moest ik verder gaan. Maar het was wel even slikken om vandaag te vertellen dat het uit was. Het klinkt zo definitief! Maar ik weet dat ik er goed aan heb gedaan. Dit is weer een volgende stap in het verwerkingsproces laten we maar zeggen.