Bij het lezen van jouw stukje krijg ik heel sterk het gevoel dat wij praktisch dezelfde emotionele achtbaan doormaken. Ik heb ook een week geleden het contact verbroken, hij heeft beloofd om mij niet te bellen en af te wachten tot ik weer contact op neem, dus als IK daar klaar voor ben. Maar wat is het moeilijk om hem niet te bellen en naar hem toe te gaan!!! Ik probeer ook rationeel te blijven denken, en weet dat ik nu voor mezelf kies, want zodra ik hem weer spreek en zie, ga ik hem nog veel erger missen en gaat het alleen nog maar langer duren voordat ik mijn leven weer een beetje op de rails heb. Ik bekijk het per dag. Als ik heel graag wil bellen, denk ik: ja, maar in ieder geval dan niet vandaag. Het is een klein stapje om alleen 'vandaag' niet te bellen, maar als je dat iedere dag bedenkt, ben je zo weer een week verder.
Blijf jezelf inprenten dat dit beter is voor jou, en ik geloof heilig dat je, als al dit gezeur over is, trots bent op jezelf, omdat je er geen kostbare tijd aan hebt verknald. Het is immers een verloren zaak.