Ik heb vandaag `gezondigd`. De afgelopen dagen heb ik het weer heel moeilijk gehad en vandaag heb ik hem gebeld TEGEN de afspraak in die IK met hem heb gemaakt (dat hij geen contact met me moest opnemen, zie dagboek).

Het kwam zo. Hij stuurde vandaag een mailtje naar mij die voor mijn broertje bestemd was (hij was mailadres kwijt ofzo). Heel impulsief, maar ik pakte de telefoon en belde hem. En toen hij opnam wist ik eigenlijk niet wat ik moest zeggen. Heb toen maar gezegd dat ik zijn mailtje heb doorgestuurd en dat alles goed met me gaat. Het was allemaal heel kort en vluchtig want hij was net bezig zijn opa en oma weg te brengen. Toen zei ik dat hij me, als hij dat wilde, `s avonds terug mocht bellen. Daarna raakte ik in paniek want ik merkte meteen dat ik weer hoop ging koesteren en ik wist dat ik de hele avond op zijn telefoontje zou gaan zitten wachten.

Heel raar maar dat gevoel kwam heel snel, dus ik heb hem gesmst dat hij me maar niet meer moet bellen en dat ik alleen ff wilde weten hoe het met hem was. Ik heb niet meer op zijn telefoontje gerekend maar stiekem toch gehoopt dat hij me zou bellen. Dat heeft hij dus niet gedaan. Dat is maar goed ook. Gelukkig houdt hij zich wel aan de afspraak (die ik hem notabene praktisch afgedwongen heb) maar ik voel me nu weer heel erg alleen en verdrietig. Oh, wanneer houdt dit nou op?