Lieve allemaal,

Mag ik even gillen?! Het volgende wil ik nog even met jullie delen, om bewijs te geven dat what goes around comes around, en dat het alleen een matter of time is voordat die losers van exen weer op onze stoep staan. Heb nu al twee maanden geen contact meer gehad met mijn ex, en hij heeft me verschillende malen nog gesmst, en gemaild, altijd vrij kort. Ik heb nooit meer gereageerd, dacht dat dat wel duidelijk genoeg was. Daarnaast heb ik twee weken geleden een afscheidsbrief geschreven aan zijn moeder, om haar te bedanken voor alle goede zorgen, maar ook om te zeggen dat ik geen contact meer wil en dat ik haar zoon nooit meer wil zien of spreken. En dan bedoel ik dus echt, nooit. Na alles wat er gebeurd is lijkt het me vrij duidelijk dat ik beter af ben zonder deze persoon in mijn leven. Toch was het blijkbaar nog niet helemaal duidelijk. Ik kom net terug van mijn lief in Duitsland en open mijn mailbox. En wat schertst mijn verbazing, ja hoor, meneer heeft me nogmaals een mail gestuurd. Over dat hij me mist, als een vriendin, dat we zoveel hebben meegemaakt, dat hij zich zorgen maakt ( haha don't give yourself so much f***ckin credit boy) en dat ik zo speciaal voor hem ben. Tsss, was hij het niet die mij een tijdje geleden nog vrij ongezouten te kennen gaf dat iedereen vervangbaar was?! Ik weet niet of ik moet lachen of dat ik woest moet worden. Ik weet niet of ik hem een mail terug moet sturen ( die ik overigens al wel geschreven heb, alleen maar om stoom af te blazen) of dat ik hem gewoonweg moet doodzwijgen. Wat vinden jullie? Al met al is er toch ook nog ergens een soort van voldoening in dit alles, ha, sterker nog, ik hoop dat hij nog vele slapeloze nachten zal hebben, zoals ik maandenlang niet heb kunnen slapen. Maar vriendschap? Nee, ik dacht het niet. Vriendschap bestaat uit wederzijds respect, en respect is het laatste wat hij me gegeven heeft de afgelopen maanden. Hij was toch zo gelukkig? Kon toch niet wachten om een nieuwe vlam aan de haak te slaan? Had toch geen moment spijt van zijn beslissing? Vond toch dat hij alles zo netjes had aangepakt? Prima, maar laat mij dan ook met rust en ga vooral door met je oppervlakkige leven leiden.

Lieve allemaal,

Het is raar hoe dingen kunnen veranderen en hoe gevoelens de leven kunnen bepalen.....jullie weten allemaal hoe het is. Het gaat sinds een aantal weken veel beter met me. Mede dankzij therapie, anti depressiva en mijn lieve vrienden om me heen word ik steeds sterker. Maar wat me ook veel dingen heeft doen inzien is dat ik iemand anders heb ontmoet. Op een feestje een maand geleden heeft hij mijn interesse gewekt. Ben een week met hem naar Parijs geweest en nu ben ik bij hem, hij woont in Duitsland. Hij is geweldig......en een contrast in alle opzichten met mijn ex.......merk dat ik nog steeds huiverig ben om mezelf bloot te geven en dat mijn omgeving met argusogen toekijkt, bang dat ik weer gekwetst wordt.... Toch denk ik dat ik het een kans moet geven.....En ook al word het niets, of eindigd het binnenkort, het feit dat ik ook voor iemand anders kan voelen is al zo'n overwinning. Mijn ogen zijn geopend. Mijn ex is geen knip voor de neus meer waard. Hij smsde me laatst nog, of het wel goed met me ging, aangezien hij zo lang niets van me had gehoord......hij schreef ook dat als ik een luisterend oor nodig had ik hem altijd mocht bellen ( ?????? I mean, what the hell is he thinking??)

Lieve allemaal

Realiseer me terdege dat ik erg lang niet hier ben geweest. Na mijn laatste berichten ging het bergafwaarts met me in een angstaanjagend tempo. Na een aantal bezoeken aan mijn huisarts besloot hij dat ik aan de anti=depressiva moest om verdere afglijding te verkomen. Ik slik het nu drie weken en begin de effecten eindelijk te merken. Ik voel me sterker, eet weer, en slaap verbazingwekkend goed. Ik realiseer me dat de pillen een hulpmiddel zijn en gevoelens onderdrukken en dat het daadwerkelijke probleem nog steeds aanwezig is. Vandaar dat ik ook in therapie zit, hier ga ik elke week heen. Wat betreft mijn ex, die heb ik al twee weken niet gesproken. De laatste keer dat ik hem sprak was ik compleet in paniek en overstuur en hij was erg lief voor me, zei dat hij me graag wilde helpen enzovoorts. Natuurlijk kan hij nu, na weken van negeren en afblaffen, wel aardig voor me zijn, want hij heeft een nieuwe vriendin waar hij volgens eigen zeggen enorm verliefd op is, en dus heeft een backup en dus hoef ik me niets in mijn kop te halen. Enfin, hij heeft na die keer helemaal niets meer van zich laten horen en dat is voor mij ook wel een teken dat het hem echt een rotzorg zal zijn hoe het met mij gaat. Bullshit dat hij nog om me geeft of dat ik speciaal voor hem ben, als ik nu ergens dood in een greppel zou liggen zou hij zijn neus nog ophalen.Maar goed, ook dat is iets waar ik me niet meer druk over moet maken. Ik heb weer gewerkt de laatste twee weken en veel tijd met vrienden gedaan. Ik heb nog niet de kracht om alles weer op te pakken, zoals mijn studie en dergelijke, maar er zit een stijgende lijn in. Ik had nooit gedacht dat alles me zo zou vloeren, dat ik me ooit zo zou voelen, en dat er een dag zou komen dat ik pillen zou moeten slikken om niet gek te worden.......... maar ik weet zeker dat ik er kom, en dat er ergens iemand is die WEL voor me wil vechten en die me niet in steek zal laten. Maar eerst wil ik voor mezelf leven en doen wat ik wil, wat goed voelt voor mij. PAs als ik zelf weer gelukkig ben zal ik iemand anders heel heel heel erg gelukkig kunnen maken. Ik denk aan jullie, en ik hoop dat jullie weten dat in tijden van complete verwarring jullie het waren die me op de been hielden. Dank daarvoor.

Hij is net bij me geweest. Het voelde zo goed om zijn armen te voelen, zijn warmte, zijn ogen, alles. Maar het is anders. Op een gegeven moment hebben we gezoend en belanden we in mijn bed. En ja, daar gebeurde het weer. Maar, al vijf minuten daarna zag ik de spijt in zijn ogen. En ergens had ik medelijden met hem. O o wat had hij spijt, want ja, hij heeft een vriendin. Daar zaten we dan, naast elkaar zwijgend. Ik vroeg of hij verliefd is. Ja, hij is heel erg verliefd. En ja, ze is mooi, en ze is alles wat hij zoekt. Hij omhelsde me en zei dat hij van me hield. Dat ik speciaal voor hem was, dat hij blij was dat hij me had ontmoet, want door mij had hij zichveel zoveel beter leren kennen. En verdwenen was hij. Ik keek uit het raam en zag hem weglopen. Dit was echt de allerlaatste keer dat we zo samen waren, dat voel ik, aan alles, want dit was niet wat hij wilde. Ik zoek er ook niets meer achter, dit betekend niet dat er nog hoop is voor ons, want er is geen hoop meer voor ons. Kan ik nu dan eindelijk verder? Kan ik nu dan eindelijk accepteren dat hij niet meer van me houdt? Dat hij verliefd is op iemand anders? Kan ik nu dan eindelijk accepteren dat er geen weg meer terug is? Dat ik door moet gaan met mijn leven, want dat er niets meer zal veranderen tussen ons? Ik voel niets meer, kan niet huilen, niet lachen, de leegte vult mijn longen. Maar toch, ik heb geen spijt dat ik hem heb binnengelaten. Want, dit was mijn laatste nekslag, die ik nodig had. Nu is er niets meer. Nu zal ik sterven. Wat was is niet meer.

Ik kom er niet uit.....nu al twee dagen alleen maar janken, me zo ellendig voelen, en wat ik ook doe of probeer, alles lijkt zinloos. Hij belde net, maakte zich zorgen. Hebben een half uur gebeld, ik huilen, en zeggen dat ik het allemaal niet meer wist, ik hoorde dat hij thuis kwam, was waarschijnlijk bij haar blijven slapen.... Zei dat hij me een fantastische meid vond, maar dat het gewoon niet werkte tussen ons. Op een gegeven moment zat hij ook te huilen aan de telefoon, zei dat hij het zo erg vond dat ik me zo voelde. Ik wil hem zo graag even vasthouden. Dat zei ik ook, en hij zei, als dat jou helpt wil ik je best vasthouden. Ik twijfel, of twijfel ik niet en weet ik dat het beter is als ik hem niet zie. Heb ik hoop dat als hij me ziet hij nog iets voelt? Of verwar ik dat dan met medelijden? Hij belt me vanmiddag om te kijken of hij even langs zal komen. Wat moet ik doen? Ik heb hem nu drie weken niet gezien, en de laatste keer hebben we nog seks gehad, maar nu zal dat absoluut niet gebeuren aangezien hij iemand anders heeft. Oh de pijn, de wanhoop, de leegte, ik kan het niet meer aan, echt niet. Ik word nu echt bang dat ik mezelf zal verliezen in de duisternis en dat ik er niet meer uit kom.Wil niemand meer zien of spreken, ze begrijpen toch niet hoe het voelt, wil niet naar buiten, want buiten is alles anders, de wereld heeft een andere vorm aangenomen en het is een wereld die ik niet meer herken als dusdanig. Ik vind het zelfs moeilijk om jullie dit te vertellen omdat jullie allemaal zo sterk zijn en ik steeds weer vertel hoe ik mezelf aan het kapot maken ben. Ik denk dat jullie zullen zeggen dat ik hem niet moeten vragen langs te komen, ik denk dat jullie zullen zeggen dat ik hem absoluut niet meer moet zien. Maar zal ik sterk genoeg zijn om dat aan te nemen? Ik heb niet eens meer de woorden om te omschrijven wat er in me omgaat..... ben het zo zat, zo kapot, zo moe, ik wil dit niet meer, maar weet niet meer wat ik moet doen om het beter te laten gaan.

Zit huilend achter mijn laptop. I don't know what he's after but he is so beautiful.....Hij belde net. Mijn hart ging duizend keer per minuut. Hij stond op mij voicemail, zei dat hij mijn sleutels nog had, waar hij die kon droppen. Toen nog een smsje, dat hij hoopte dat ik gelukkig werd en dat het hem speet hoe het allemaal gegaan is. Tril in al in mijn wezen. Want hoe kan ik ooit nog gelukkig worden? Hij heeft me zoveel pijn gedaan en toch hou ik nog zo zielsveel van hem. Ik mis hem elke minuut van de dag en het word niet minder. Hoe moet ik nou door met mijn leven? Het is nu twee maanden geleden en het leven lijkt steeds minder waard te worden? Ik heb vanalles gedaan, op vakantie, leuke dingen doen, maar ik kan nergens van genieten en heb me nog geen moment goed gevoeld. Kan iemand me vertellen wanneer dat beter wordt? Zodat ik me ergens aan kan vasthouden. Alles wat er van me over is, is wat ik doe voorkomen te zijn. Voel me zo zwak, zo zwak, wou dat ik me nooit zo had laten gaan, nooit zoveel had gegeven en nooit mijn hart zo had geopend. Ik weet niet of ik ooit nog iemand kan vertrouwen, of ik ooit nog in staat zal zijn om mezelf te geven aan iemand, dat vind ik nog het ergste. Het leven trekt aan me voorbij en er is helemaal niets wat ik eraan kan doen. Wil me zo graag sterk voelen en weer dezelfde vrouw zijn die ik was voordat dit alles gebeurde. Soms weet ik gewoon niet waar ik het zoeken moet, moet ik het op een zuipen zetten, seks hebben met een ander, gaan schrijven, schilderen, moet ik weggaan moet ik blijven, moet ik contact zoeken eerlijk zijn over mijn gevoel, moet ik hard zijn en net doen of het me niks meer doet, moet ik er een einde aan maken, moet ik vol houden? Ik weet het gewoon even niet meer. Moet ik vragen of hij bij me langs komt, ook al is het vriendschappelijk? Nee, want ik hoop alleen maar dat als hij me ziet hij inziet wat hij heeft laten gaan en dat gebeurd niet. Zijn er hier mensen die weer bij elkaar zijn gekomen? Zijn er mensen hier waarvan de ex op een gegeven moment hem of haar weer terugwilde? Zijn er mensen hier die dood wilden en die op een gegeven moment toch weer gelukkig werden? Het gekke is dat wat iedereen ook zegt, het komt niet meer aan, ik geloof het niet meer, het gaat niet beter, het zal niet beter gaan, het gemis en het verlangen naar hem en alleen naar hem worden steeds sterker, steeds scherper, steeds dieper, steeds dodelijker.Help me alsjeblieft, laat iemand iets zeggen waar ik hoop uit kan putten want ik ben het aan het verliezen hier....

Lieve allemaal,

Wou het volgende nummer met jullie delen, het was voor mij erg herkenbaar en ongetwijfeld zullen jullie er ook herkenning in vinden, en misschien ook een vorm van troost.......hou jullie koppies naar de zon lieverds.

He drowns in his dreams
An exquisite extreme I know
He's as dumb as he seems
And more heaven than a heart could hold
And if I try to save him
My whole world could cave in
It just ain't right
It just ain't right

Oh when I don't know
I don't know what he's after
But he's so beautiful
Such a beautiful disaster
And if I could hold on
Through the tears and the laughter