Lieve allemaal,

Ben een week weggeweest.Met mijn zusje ben ik naar Frankrijk gereden en daar gecampeerd. Was fijn om even weg te zijn maar ook erg zwaar op sommige momenten. Alle campings waren vergeven van de stelletjes, ik werd er soms echt misselijk van. Moeilijk om te zien wat ik had kunnen hebben en nu kwijt ben.Ik heb me de hele week geprobeerd weg te houden van mijn telefoon, maar woensdag smsde ik hem toch weer. Zo stom. Natuurlijk kreeg ik de kous weer op mijn kop. Dat we geen contact moesten hebben en dat hij niks kon met mijn smsjes. Ik wilde mijn zusjes vakantie ook niet verpesten dus ik heb me heel erg groot gehouden. Tot we in een kerkje kwamen en ik een kaarsje wilde aansteken voor mijn ongeboren kindje. Ik ben niet echt gelovig, maar ik heb ontzettend zitten janken voor het beeld van Maria. Ik had het niet meer. Nu ben ik weer in mijn huisje en alles lijkt zo surrealistisch. Zo leeg. Zo oneindig. Ik mis hem zo. Mijn hele lichaam doet er pijn van. Wil hem bellen om te vragen of hij langs kan komen. En waarom? Omdat ik alleen maar even naar zijn gezicht wil kijken, omdat ik iets wil herkennen van de man waar ik van houd in zijn ogen. Omdat ik zijn armen even wil voelen, al zijn ze leeg. Omdat ik even wil huilen al huil ik om hem. Omdat ik zoveel wil zeggen al klap ik dicht als hij voor me staat. Ik wou dat deze zomer voorbij was. Voor het eerst in mijn leven haat ik de zomer echt. Mijn vrienden zijn allemaal weg met hun vriendjes en vriendinnetjes, de dagen zijn veel te lang en gelukkig niet zo zonnig. Ik kan de zon niet hebben! Ik kan al die gelukkige mensen op straat niet hebben! Ik wil donderwolken zien en en sneeuw en kou, want zo voelt het in mijn hart. Ik stel mezelf steeds doelen, maar kom meestal niet verder dan de nacht. Ik mag hem tot zijn verjaardag ( over twee weken) niet bellen of smsen. En ook, ik geef mezelf nog een maand om me beter te voelen, als dat niet lukt dan mag ik drastische maatregelen nemen. Ik heb zoveel respect voor jullie allemaal, hoe doen jullie het toch, geen contact zoeken? Ik heb die strijd elke dag weer. Mijn vrienden zeggen dat ik zelfdestructief en mezelf kwellend bezig ben. Dat is misschien ook wel zo. Maar er is niets meer van me over. Mijn zelfrespect en waardering zijn zo diep gezonken. Het kan me niet schelen of hij me uitscheldt als ik zijn stem maar hoor. Het kan me niet schelen dat hij niets voor me voelt als hij maar met me vrijt. Dat is toch absurd? De data schieten als wolken voorbij, overmorgen twee maanden geleden dat ik de abortus had, eind deze maand twee maanden geleden dat hij me dumpte, woensdag twee weken geleden dat ik hem voor het laatst zag, volgende week een week geleden dat ik hem het laatst sprak?

While all the time that I was loving you
You were busy loving yourself
I would stop breathing if you told me to
Now you're busy loving someone else
Eleven years out of my life
Besides the kids I have nothing to show
Wasted my years a fool of a wife
I shoulda have left your ass a long time ago

Well I'm not gon cry,
I'm not gon cry,
I'm not gon shed no tears
No, I'm not gon cry,
It's not the time
Cuz you're not worth my tears
Well I'm not gon cry,
I'm not gon cry,
I'm not gon shed no tears
No, I'm not gon cry,
It's not the time,
Cuz you're not worth my tears

Ik voel me zo leeg. Geen tranen meer. Geen onrust meer. Een soort doodse stilte. Heb net heel lang met mijn ex aan de telefoon gezeten, zie mijn vorige blog. Hij belde me vanochtend op en stond voor mijn deur. Seks en de hele shabang. Ik ging er in mee. Kon niet anders. En dan nu dit gesprek. Dat het alleen maar seks voor hem is, verder niks. Dat het niet eens echt hele goede seks was want daar is liefde voor nodig en die voelt hij niet. Dat hij iemand anders zoekt, dat er vanalles aan mij schort en dat hij niet tevreden is. Dat hij bij me had kunnen blijven vanwege de abortus, maar dat dat niet eerlijk leek.

En nu is het zeven uur in de avond en ik heb net mijn allerlaatste gesprek met je gehad. Ik moet het opschrijven omdat het de enige manier is om er grip op te krijgen. Je hebben een half uur gepraat en de woorden die je zei galmen nog na in mijn hoofd. Ik ben niet wat je zoekt, je bent echt klaar met me, voelt niets meer voor me. Je wilt iemand anders. En ik ben niet diegene. Ik wou dat je me eerder had gezegd wat je graag anders had gezien, je hebt nooit iets gezegd. Nu is de knop voor jou om en je zit er ook totaal niet mee. Je stelt nogmaals voor om elkaar echt een maand, twee maanden helemaal niet te spreken.

ik liep net mijn papieren op te ruimen en vond opeens de echo terug van ons kindje. Het was net of iemand me een keiharde klap in mijn gezicht gaf. Alles kwam weer boven. En vooral op momenten als deze mis ik hem zo. Alles gaat als een film aan me voorbij, vooral de momenten dat hij zei, ik ben er klaar voor schatje, dit is ons kindje, dit kunnen we toch niet laten weghalen? Die woorden krijg ik maar niet uit mijn kop. En nu voelt hij opeens niets meer voor me en dat moet ik dan begrijpen ofzo. Ik hoop dat jullie vannacht maar online zijn, want dit word wederom een slapeloze nacht.......

Het is half acht in de ochtend en ik heb nog geen seconde geslapen. Ik voel me zo leeg dat er geen tranen meer vloeien. Ik heb sterke vermoedens die niet bevestigd worden en ik word er letterlijk misselijk van. Ik weet bijna zeker dat hij weer iets met zijn ex heeft, de ex die hij verlaten heeft voor mij. Hoe ziek is dat. Ik zie er geen gat meer in. Het is allemaal teveel om te handelen. Vannacht waren er momenten dat ik dacht, ik maak er een eind aan. Dan heeft niemand meer last van me en bovenal heb ik dan zelf rust. Grote fout die ik maakte was om dit mede te delen aan hem. Hij reageerde door me vijf keer te bellen maar zijn stem horen kan ik niet aan, dus ik nam niet op.

Zondagavond en morgen is het al drie weken uit. Was gisteravond zo dronken dat ik het niet kon laten om hem te smsen. En zoals dat dan gaat, hij reageerde (uiteraard) niet waarna ik hem nog meer ging smsen. Wrong move. Geen slecht idee om die telefoon van mij in de gracht te gooien. Zijn nummer wissen heeft geen zin, ik weet hem uit mijn hoofd. Damn my memory. Ik slaap wel beter nu en probeer ook weer een beetje te eten, want ook lichamelijk word ik alsmaar zwakker. Hij heeft deze week vakantie en ik vraag me af wat hij allemaal gaat doen. Ik zou zo graag op de fiets stappen en voor zijn deur gaan staan.