zit nu achter mijn laptop en de zon schijnt ongelovelijk hard buiten. Vannacht was een hel. Vandaag is mijn exvriendje jarig. Ik had al anderhalve week niets van me laten horen en had me heilig voorgenomen dat ook vandaag in stand te houden. Door de drank gisteravond had ik mezelf niet helemaal meer in de hand en om twaalf uur vannacht heb ik hem een sms gestuurd om hem te feliciteren. Hij belde meteen terug, hij was overduidelijk op een feestje, hoorde allemaal mensen. Hij zei dat hij in Haarlem was op een feest met wat vrienden. Ik zei, gezellig zeg, en toen vroeg ik ( ik weet ook niet waarom ik dat vroeg) ga je daarna naar huis? Ehh dat ligt eraan, zei hij, toen was het even stil. Toen hoorde ik hem zeggen ik heb een nieuwe vriendin en ze woont in Haarlem. Toen heb ik de hoorn erop gegooid. Kreeg nog een smsje, sorry lief, ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik heb helemaal niet meer gereageerd. Ik heb de hele nacht wakker gelegen, naar het plafond gekeken, gehuild, geschreeuwd. Ik wist dat deze klap zou komen, maar nu het dan zover is, doet het zoveel pijn. Het is nog geen twee maanden uit en ik ben alweer vervangen.Wat wij hadden betekenden helemaal niets, het was één grote fucking leugen. En alle dingen die hij gezegd heeft, dat we gewoon even los van elkaar moesten zijn, dat we tijd voor onszelf nodig hadden, dat we weer samen zouden komen, dat hij zo genoot van zijn eigen ding doen.......ha, het was allemaal alleen maar om van me af te zijn. I guess everyone is right, I AM A FOOL

Lieve allemaal,

Ben ik weer....ben een lang weekend naar mijn vriendin in de UK geweest. Was erg fijn om even uit mijn natural habitat te zijn. Ik merk dat in mijn huis zijn, in mijn stad zijn niet goed voor me is, al kan ik er niet aan ontsnappen en moet ik hier doorheen. Het is alleen zo dat als ik hier ben alles me aan hem herinnert, en dat ik overal zijn gezicht zie, zijn stem hoor, bang ben hem tegen te komen, wachtend of hij me ooit nog gaat bellen of op een andere manier contact zal zoeken? Ik moet verder met mijn leven, mijn studie, plannen voor de toekomst. Maar nog steeds voelt het alsof mijn vleugels zijn afgehakt en ik lamgeslagen door de tijd ga. Het ergste is dat ik tot de conclusie ben gekomen dat ik niet echt zozeer de intimiteit mis, ik mis HEM, om wie hij is en om wie hij niet is. Heb dit weekend bij iemand geslapen en was erg fijn, maar het gekke is dat voor mij de waarheid daardoor nog duidelijker voor me verschijnt. Want ik kan veiligheid, geborgenheid, intimiteit, lichamelijkheid, aandacht en liefde bij zoveel andere mannen vinden ( dat klinkt misschien wat pretentieus maar het is wel zo) maar ik wil die liefde alleen van hem. Er is niemand zoals hij! En ik zal vast wel iemand anders vinden, waar ik ook van zal houden, maar het zal nooit meer zijn zoals met hem. Ik mis hem zo ontzettend en nu er bijna een week voorbij is waarin ik hem helemaal niet meer heb gesproken en nu het twee weken geleden is dat ik voor het laatst in zijn armen lag lijkt het bijna onwerkelijk dat hij ergens rondloopt en ik hier zit. Vraag me af wat hij aan het doen is. Denkt hij af en toe nog aan me? Mist hij me? Is hij blij dat hij nu dan eindelijk van me af is, dat ik hem eindelijk met rust laat? Ben ik vervangen door iemand anders? Hij is overmorgen jarig. Ik mag en zal niets van me laten horen, maar die dag, vorig jaar, ik had champagne gekocht en lekkere hapjes en die hebben we midden in de nacht samen opgepeuzeld, was zo fijn. Heeft hij een identieke nacht met iemand anders deze week? Is het beter, fijner? Is ze liever, mooier, geiler, slimmer? Of ligt hij alleen in zijn bed? Zich afvragend waar ik ben? Waar ik blijf? Ik wil zo graag weten hoe hij zich nu voelt en of er progressie in dit hele proces zit.... maar het feit dat hij me niet belt, niet op mijn stoep staat....dat zegt genoeg, dat zegt alles. Hij mist mij niet, en hij zal me ook nooit meer missen. Terwijl ik steeds meer denk dat mijn hele leven ik de leegte zal voelen van zijn afwezigheid.

ik ben kapot er is niets meer van me over elke minuut is er een teveel ik ben twee maanden verder en de pijn wordt alleen maar erger ik ben erachter dat ik de waarheid niet kan en wil onder ogen zien terwijl die waarheid nooit zal veranderen de feiten liggen er hij wil me niet meer nooit meer ik ben niet wat hij zoekt ik ben ons kind kwijt en ik zal nooit meer zijn kind dragen ik ben dood alles wat ik voelde is vermoord of weggegaan ik wil niet meer ik kan niet meer mijn leven is het kan me gestolen worden

Kom net uit de stad, de gayparade is, iedereen vrolijk en gelukkig lijkt het wel....weet nu weer waarom ik me meestal niet buiten vertoon. Door de stad lopen is zo confronterend, allemaal stelletjes, hand in hand, gelukkig, verliefd....En wat ook zo raar is, elke keer als ik een mooie vrouw zie lopen denk ik, misschien wordt dat wel zijn nieuwe vriendin....misschien is zij wel mijn vervanger maar weet ik dat nog niet.....dat doet zo pijn en ik kwel mezelf er zo mee. Herkennen jullie dit?
Afgezien van de angst om hem tegen te komen, al dan niet met nieuwe aanwinst....ik wacht op de volgende kl

Hallo lieve allemaal,

Moet me even iets van het hart, nothing major, maar toch. Ik begrijp gewoon niet hoe hij zo bot en niet geinteresseerd kan zijn! Ik begrijp niet waarom hij niet normaal kan reageren op mijn smsjes, ik heb hem niets misdaan. Ik smsde hem gisteren dat een vriendin van mij uit NYC een zoon had gekregen en of hij al sliep. Krijg ik terug: ja. Dus ik stuurde oh okay, sorry ( beetje vreemd toch? terugsturen dat je slaapt) en welterusten dan lief. Krijg ik terug: truste. Zo kortaf. Zo kil en koud. Ben er echt een beetje verdrietig van. Maar goed, de moraal van dit verhaal is dus dat ik hem gewoon echt helemaal links moet laten liggen, en dat contact, al dan niet als vrienden of iets wat daar op lijkt, niet meer mogelijk is.

weer een dag die ten einde loopt....kennen jullie dat gevoel dat elke dag hetzelfde is, alsof je elke dag naar dezelfde langspeelplaat luisterd.Had me voorgenomen vandaag veel dingen te doen, te regelen, maar nu is het avond en ik heb nog helemaal niks gedaan. Nou ja, niets, ik heb mijn huis opgeruimt en boodschappen gedaan, al heb ik nog niets gegeten.
Gisteravond had ik een goede avond. Of dat wil zeggen, goed.... wil het toch met jullie delen, zonder het verdriet wat wij allemaal voelen te willen baggataliseren. Was gisteravond bij vrienden van me, die ik al heel lang niet had gezien. Ze zijn elkaar in vrij laat tegen gekomen in hun leven en de man zit in de laatste fase van zijn leven, vechtend tegen de kanker. Hij heeft niet meer zo lang te leven, maar geniet wel van alles om zich heen, en van zijn vrouw. Het was raar om bij ze te zijn. Moeilijk, omdat ik zelf kanker heb gehad toen ik jong was, moeilijk omdat ik heel veel van ze houd en zie dat ze verdriet hebben. Moeilijk ook omdat ze zo dapper zijn en genieten van elke dag, niet klagen, niet boos zijn, niet waarom ik, waarom wij. En daar zat ik dan, huilend om mijn verlies. Het was raar, omdat ik me bijna schuldig voelde dat ik mijn leven zo aan me voorbij laat trekken. Dat ik niet geniet van de dingen, terwijl ik gezond ben, terwijl ik leef, loop, eet en alles kan doen wat ik wil doen. En toch ook, te zien hoeveel twee mensen van elkaar kunnen houden, toen ik de tram weer terug nam en ik ze zo zag weglopen samen, hand in hand, toen schoot ik vol. Omdat ik van ze houd, omdat het pijn deed, waarom kan hij er niet voor me zijn terwijl ik het zo moeilijk heb? Een dubbel gevoel, ik wilde die avond zo graag met hem delen. Maar hij zou het toch niet begrijpen. Ik wil dat gevoel vasthouden, van relativeren, van dankbaar zijn voor wat ik WEL heb en niet voor wat er niet meer is. Dankbaar voor wat me gegeven is, dankbaar voor zoveel dingen. En toch ook, dat gemis, dat gevoel dat alles zo leeg is zonder hem, dat alles zijn glans verloren heeft.

Dit is de enige plek waar ik eerlijk kan zijn, ik kan mijn vrienden dit niet vertellen ze zouden het toch niet begrijpen. Nadat ik gisteren mijn laatste log had geschreven en heel veel wijn had gedronken heb ik hem TOCH een sms gestuurd of hij langs kon komen want ik voelde me zo alleen. Ik hoorde niks terug en ben gaan slapen. Maar om drie uur vannacht hoorde ik opeens de deur ( hij heeft nog steeds de sleutel) en stond hij naast mijn bed. Ik begon helemaal te shaken, heb hem eerst een kwartier vastgehouden en dacht alleen maar droom ik, is hij echt hier. Ik vroeg wat hij kwam doen en hij zei dat hij me zo zielig vond (???) Daarna kwam hij bij me liggen en hebben we heel lang gevreeen. Ik heb daarna niet meer geslapen, alleen maar naar zijn gezicht gekeken en zijn krullen gestreeld. Vanochtend werden we wakker om elf uur en toen ik hem zo zag liggen kwam alles zo hard aan. Het gekke is, dat ik alleen als ik bij hem ben verdriet voel over de abortus en daar ook echt in verdrink.Ik heb zo ontzettend gehuild en nu kan ik niet meer stoppen. Hij troostte me en ik praatte en huilde over ons kind dat nooit zal komen. Hij was echt heel erg lief en het voelde goed om even alles eruit te laten komen hoeveel pijn het ook doet. Maar natuurlijk huilde ik ook om hem. Hij zei dat er gewoon teveel gebeurd is en dat het voor hem nu even op is. Dat dat misschien nog wel weer terug kan komen, maar dat hij nu niet meer verliefd is. Dat hij wel veel van me houdt en dat jij trots is dat hij me kent. Nu is hij weg en zit ik hier. Ik weet het allemaal niet meer. Ik houd me vast aan de hoop dat het misschien toch wel weer goed komt, maar ik weet dat dat sowieso ( als het al ooit gaat gebeuren) pas over een hele tijd zal zijn. Heb ik een enorm bord voor mijn kop en laat ik me gebruiken waar ik bij sta? Of is het oprecht wat hij voelt en zegt? Ik weet het echt allemaal niet meer. Volgens mij ben ik gek aan het worden.