Dit is de enige plek waar ik eerlijk kan zijn, ik kan mijn vrienden dit niet vertellen ze zouden het toch niet begrijpen. Nadat ik gisteren mijn laatste log had geschreven en heel veel wijn had gedronken heb ik hem TOCH een sms gestuurd of hij langs kon komen want ik voelde me zo alleen. Ik hoorde niks terug en ben gaan slapen. Maar om drie uur vannacht hoorde ik opeens de deur ( hij heeft nog steeds de sleutel) en stond hij naast mijn bed. Ik begon helemaal te shaken, heb hem eerst een kwartier vastgehouden en dacht alleen maar droom ik, is hij echt hier. Ik vroeg wat hij kwam doen en hij zei dat hij me zo zielig vond (???) Daarna kwam hij bij me liggen en hebben we heel lang gevreeen. Ik heb daarna niet meer geslapen, alleen maar naar zijn gezicht gekeken en zijn krullen gestreeld. Vanochtend werden we wakker om elf uur en toen ik hem zo zag liggen kwam alles zo hard aan. Het gekke is, dat ik alleen als ik bij hem ben verdriet voel over de abortus en daar ook echt in verdrink.Ik heb zo ontzettend gehuild en nu kan ik niet meer stoppen. Hij troostte me en ik praatte en huilde over ons kind dat nooit zal komen. Hij was echt heel erg lief en het voelde goed om even alles eruit te laten komen hoeveel pijn het ook doet. Maar natuurlijk huilde ik ook om hem. Hij zei dat er gewoon teveel gebeurd is en dat het voor hem nu even op is. Dat dat misschien nog wel weer terug kan komen, maar dat hij nu niet meer verliefd is. Dat hij wel veel van me houdt en dat jij trots is dat hij me kent. Nu is hij weg en zit ik hier. Ik weet het allemaal niet meer. Ik houd me vast aan de hoop dat het misschien toch wel weer goed komt, maar ik weet dat dat sowieso ( als het al ooit gaat gebeuren) pas over een hele tijd zal zijn. Heb ik een enorm bord voor mijn kop en laat ik me gebruiken waar ik bij sta? Of is het oprecht wat hij voelt en zegt? Ik weet het echt allemaal niet meer. Volgens mij ben ik gek aan het worden.