Je leven is nog zoveel waard. Doe aub wat Chica zegt, bel onmiddelijk je huisarts want praten is het enige wat helpt. ZOEK HULP!!!!!!!!!!!!!!!!!

ik zou moeten schrikken nu ik mijn blog teruglees maar ik voel me nog precies zo. Ik heb wel besloten dat ik echt hulp moet gaan zoeken. Heb een afspraak gemaakt voor een intake bij het FIOM voor abortuspraatgroepen en ik wil naar een psycholoog of andere vorm van psychische ondersteuning. Ik weet verstandelijk dat ik beter af ben zonder hem en dat abortus de juiste keus is geweest maar gevoelsmatig zit ik er helemaal doorheen. Ik ben echt helemaal op. Hij belde me gisteravond nog, om me te zeggen dat hij er nog geen minuut spijt van had gehad dat hij bij me weg was gegaan en dat hij me alleen nog in zijn leven wilde als vriendin, want hij vind me een leuke meid. Ik ging bijna over mijn nek toen hij dat zei. Ik heb gezegd dat ik uit zijn leven zou verdwijnen en dat hij niet hoefde te hopen ( of vrezen hoe je het wilt zien) dat hij me ooit nog terug zal zien. Dit was niet bedoeld als misplaatst dreigement of iets dergelijks, maar puur vanuit mijn eigen gevoel. Ik kan hem nooit meer zien en ik kan hem ook nooit meer spreken. Ik geloof dat het nu pas echt begonnen is, dat gisteren echt de genadeklap voor me was. Ik wens hem alle geluk van de wereld toe, maar in mijn wereld en in mijn hart moet hij sterven. Het is de enige manier, de man die hij was en wat wij hadden is niet meer. Ons kind is niet meer. En ik ben ook niet meer. In de zin dat ik niet meer diegene ben die ik was. Ik voel nu ook dat ik echt op de rand van een depressie sta en dat de realiteit steeds minder helder is voor me. Het laatste wat ik wil is jullie bezorgd maken maar ik moet wel eerlijk zijn en jullie zijn de enigen waar ik nu eerlijk tegen kan zijn. Het is ?ɬ©?ɬ©n groot zwart gat, de toekomst, en wat iedereen ook zegt over licht aan het einde van de tunnel, iemand anders ontmoeten, je leven weer oppikken, ik kan het echt niet. Niet alleen in ieder geval. Ik heb zoveel respect voor jullie allemaal en de kracht waarmee jullie je leven weer oppikken. Ik weet niet waarom ik die kracht niet heb en ik, na twee maanden, me alleen nog rotter voel en totaal geen verbetering zie. Ik weet alleen dat ik dit niet meer wil, dit gevoel niet meer, deze angst niet meer, deze spijt, deze steen in mijn buik en die loodzware zak met stenen op mijn rug.

Gelukkig Ninabella, ik maakte me al onwijs veel zorgen om je. Je hebt nog een lange weg te gaan meid, maar je hebt nu de eerste stap in de goede richting gezet. Heel veel sterkte. Zal aan je denken.