De relativiteit van dingen....

weer een dag die ten einde loopt....kennen jullie dat gevoel dat elke dag hetzelfde is, alsof je elke dag naar dezelfde langspeelplaat luisterd.Had me voorgenomen vandaag veel dingen te doen, te regelen, maar nu is het avond en ik heb nog helemaal niks gedaan. Nou ja, niets, ik heb mijn huis opgeruimt en boodschappen gedaan, al heb ik nog niets gegeten.
Gisteravond had ik een goede avond. Of dat wil zeggen, goed.... wil het toch met jullie delen, zonder het verdriet wat wij allemaal voelen te willen baggataliseren. Was gisteravond bij vrienden van me, die ik al heel lang niet had gezien. Ze zijn elkaar in vrij laat tegen gekomen in hun leven en de man zit in de laatste fase van zijn leven, vechtend tegen de kanker. Hij heeft niet meer zo lang te leven, maar geniet wel van alles om zich heen, en van zijn vrouw. Het was raar om bij ze te zijn. Moeilijk, omdat ik zelf kanker heb gehad toen ik jong was, moeilijk omdat ik heel veel van ze houd en zie dat ze verdriet hebben. Moeilijk ook omdat ze zo dapper zijn en genieten van elke dag, niet klagen, niet boos zijn, niet waarom ik, waarom wij. En daar zat ik dan, huilend om mijn verlies. Het was raar, omdat ik me bijna schuldig voelde dat ik mijn leven zo aan me voorbij laat trekken. Dat ik niet geniet van de dingen, terwijl ik gezond ben, terwijl ik leef, loop, eet en alles kan doen wat ik wil doen. En toch ook, te zien hoeveel twee mensen van elkaar kunnen houden, toen ik de tram weer terug nam en ik ze zo zag weglopen samen, hand in hand, toen schoot ik vol. Omdat ik van ze houd, omdat het pijn deed, waarom kan hij er niet voor me zijn terwijl ik het zo moeilijk heb? Een dubbel gevoel, ik wilde die avond zo graag met hem delen. Maar hij zou het toch niet begrijpen. Ik wil dat gevoel vasthouden, van relativeren, van dankbaar zijn voor wat ik WEL heb en niet voor wat er niet meer is. Dankbaar voor wat me gegeven is, dankbaar voor zoveel dingen. En toch ook, dat gemis, dat gevoel dat alles zo leeg is zonder hem, dat alles zijn glans verloren heeft.
Ik sprak zijn zusje op de msn vandaag en ik werd helemaal nerveus toen ze tegen me begon te praten, heel raar. Dat had ik laatst ook toen ik een vriend van hem tegen kwam. Alsof alles wat met hem te maken heeft besmet is met verdriet. Ik zei dat ik haar miste, en hun ouders ook miste, mijn familie woont ver weg en zijn familie is altijd zo goed voor me geweest en ik zag ze ook elke week. Ik mis hen ook, en ik mis het samen eten op zondag en het tennis kijken met zijn moeder. Ze zei, we missen jou ook heel erg. Dat deed me ergens wel goed. Ik zou willen dat hij zag hoe gek iedereen op mij is, ook zijn vrienden, die zeggen ook allemaal, Nina, je bent een topper, hij weet niet wat hij mist. Het is zo zuur dat hij dat zelf niet ziet. Ik wou dat ik alles niet zo voor lief had genomen, ik dacht dat hij er altijd voor me zou zijn, dacht dat hij me nooit zou laten vallen, en nu hij er niet meer is.......ik mis hem.

Liefs N

Ninabella's blog
login of registreer om te reageren

Din, 02/08/2005 - 20:17 — Ivaai

Lieve Nina, Je verhaal trof

Lieve Nina,

Je verhaal trof me erg, ik moest er bijna van huilen. Het is verschrikkelijk voor die vrienden van je dat ze door die ellende getroffen zijn. Niemand verdient zoiets. En soms als ik denk aan alle ellende in de wereld, denk ik dat ik mezelf ook mag gelukkig prijzen... En toch kan ik het niet. Toch doet het zo veel pijn.

Ik vraag me ook af waarom je vriend niet inziet wat hij mist! Ik kan afleiden uit je blogs dat jullie iets heel speciaal hadden samen. En je was er natuurlijk van overtuigd dat hij je nooit zou verlaten, je bereidt je daar natuurlijk in geen geval op voor en dan ineens sta je ervoor. Je verdient dit niet! Hij is stom dat hij jou laat staan! Misschien beseft ie het nog, ik weet het niet...

En hoe moeilijk het ook is, toch zal je moeten proberen om je er door te worstelen. Weet je, ik ben nog jong en soms denk ik 'hoe zou jij nu iemand die ouder dan je is raad kunnen geven', maar liefde is op elke leeftijd hetzelfde. Nou ja, nu niet op elke leeftijd (ik bedoel eens de kalverliefde gepasseerd)! En ookal heb jij een heel stuk levenservaring meer en stond je verder in je relatie, toch vind ik vele gelijkenissen. En jammer genoeg staan we voor dezelfde pijn. De pijn van niet voort te kunnen zonder hem...

We kunnen het wel! Je kan het best! Ik kan je niet zeggen hoe je er best mee omgaat, ik kan je niet zeggen wat je moet doen, ik weet enkel dat je er wel zal doorgeraken...

Ik heb niet altijd de juiste woorden, ik weet niet hoe ik je beter kan laten voelen, ik wou dat ik je verdriet kon wegtoveren, njah jammer genoeg kan ik dat niet...

Veel sterkte, liefs ivaai

Din, 02/08/2005 - 20:48 — Ninabella

Dank je wel....

Wil even zeggen dat ik het echt enorm waardeer dat je even naar me luistert......dat is al veel meer dan de meeste mensen hebben gedaan de laatste tijd. dank je wel lieve Ivaai, echt, dat vind ik echt ontzettend lief.

Din, 02/08/2005 - 20:42 — chantal

nina, we redden het wel

Nina,

Mijn hart brak even toen jij schreef: "Ik dacht dat hij er altijd voor me zou zijn, dacht dat hij me nooit zou laten vallen, en nu hij er niet meer is.......ik mis hem."
Precies zo voel ik het ook. We hadden iets speciaals en iedereen om me heen zei dat ik het beste was wat hem ooit overkomen was.

Maar we redden het wel! We moeten trots zijn op het feit dat we ooit zoveel van iemand hebben kunnen houden, dat is een goede eigenschap.
Zo denk ik maar dan. Maar het is niet altijd makkelijk, I know.

Din, 02/08/2005 - 22:52 — Rakly

Je neemt me de woorden uit

Je neemt me de woorden uit de mond. Soms denk ik ook aan dat we best fier op onszelf mogen zijn voor de liefde die we in staat zijn te geven en wat we er voor over hebben. Maar tegelijk voel je je een grote oen om je zo in de maling te laten genomen hebben.

Din, 02/08/2005 - 22:05 — morgann

life is to short to be waitin on you boy

Ik zie ook steeds meer mensen om mij heen weg vallen en snap precies wat je bedoeld, dan denk ik altijd : ' als hij niet echt van me houd en niet bij me wil zijn, dan maar niet het leven is te kort, het kan elk moment over zijn'.
Maar bij mij komt dan ook meteen een andere gedachte naar boven:
' Leven is kort, dus als je echt van iemand houd dan moet je daar voor gaan.' Maar goed er voor gegaan zijn we allebei allang en dat zonder resultaat, ik hoop dat je je verdriet een plekje kunt geven, net als ik met die 'goede' vriend die net is overleden, me ex weet ervan en hij heeft niets laten horen, hoe stom ben ik daar niet eens verbaast over. Wij vinden ooit ook zo iemand als die vrienden van je, en laten we deze 'losers' van exen snel vergeten, PRoost

ik wens je heel veel sterkte!
x morgann

Din, 02/08/2005 - 22:38 — geraldine

Lieve Nina, Je mist hem heel

Lieve Nina,

Je mist hem heel erg, he. En toch.. moet ik zeggen dat in jouw verhalen ook wel naar voren komt dat het niet zo'n geweldig type is..
hij heeft op jouw smsjes uit Frankrijk niet echt enthousiast gereageerd.. Maar als hij om 15.oo uur 's nachts nog bij jou kan komen binnenvallen in een warm bed, dan doet hij dat wel..
En is evengoed weer de volgende dag uit jouw leven verdwenen..
wat zijn familie er ook van vindt.
En hij kon jou ook niet steunen, in jou verdriet om het ongeboren kind. Nee, hij ging er liever vandoor..
Nina, zulke mannen hoef jij niet te missen hoor! Er zijn er echt wel betere.. En anders maar niet, dan kan jij het voor jezelf en alleen wel leuker maken. Als je de onafhankelijke Nina eerst maar terugvindt.

Liefs,
Geraldine.

Din, 02/08/2005 - 22:41 — mosterd

verschillend

bij iemand willen zijn... en houden van zijn twee verschillende dingen....
En ja als je echt van iemand houdt dan moet je daar voor gaan, dat kan ook betekenen dat je die ander laat gaan, dat je de ander zijn geluk gunt... niet jouw geluk, het geluk van de ander.

Wat is er mooier dan de ander te laten gaan omdat je weet/hoopt dat de ander daar gelukkig van wordt, niet dat jij er gelukkig van wordt. Nee de ander. Dat is pas echte liefde...

Tja had een leermoment vandaag.... morgen denk ik er wellicht weer net als jij over...sterkte ik leef met je mee, het is moeilijk, het is zwaar, het doet pijn....

Woe, 03/08/2005 - 08:36 — Ninabella

lieve reacties...

Lieve allemaal,

Dank voor jullie lieve reacties....in elke ervan vind ik troost en waarheid. Geraldine, als ik lees wat je schrijf denk ik, je hebt gelijk, zo de feiten naast elkaar te leggen en dan tot de conclusie komen dat je zo eigenlijk niet met mensen om kan gaan. Moeilijke is alleen dat ik me zo herinner hoe goed we samen hadden, hoe fijn het was, en hoe lief hij altijd is geweest....wat is er gebeurd dat ik nu dit verdien. Ik heb hem niets misdaan, ben niet vreemdgegaan, altijd voor hem geweest, ook in donkere momenten, toen zijn vriend zelfmoord had gepleegd, toen hij was ontslagen....voor hem gezorgd toen hij ziek was, voor hem gekookt, hem geld gegeven als hij blut was, alles alles heb ik gedaan wat in mijn macht lag. Vind het zo erg dat hij er niet eens voor me kan zijn als vriend, als maatje, na alles wat er gebeurd is. Wil mezelf heel graag weer terugvinden, maar ik weet niet eens of ze nog wel bestaat. Mijn vriendin zei gisteren, misschien komt de oude Nina wel nooit meer terug. Daar schrok ik van, misschien heeft ze gelijk.
Mosterd, wat mooi wat je schreef, en je hebt gelijk, is ware liefde idd niet iemand loslaten, de ander zijn geluk gunnen, wetende dat jij dat niet langer kan geven? Toch kan ik niet zo denken, nu nog niet, als ik eerlijk ben gun ik hem zijn geluk niet, in die zin, niet met een ander, en ben ik nog steeds overtuigd dat ik hem dat geluk kan geven wat hij zoekt, alleen ziet hij dat nog niet. Blond he......hoop dat je vandaag nog steeds zo sterk bent.

Veel liefs
Nina

Woe, 03/08/2005 - 09:47 — geraldine

Lieve Nina, Wat me opvalt is

Lieve Nina,

Wat me opvalt is dat je hem vooral hebt opgevangen: toen hij ontslagen was, toen zijn vriend zelfmoord pleegde, je gaf hem geld als hij blut was.. Het risico dat je loopt wanneer je iemand opvangt in slechte tijden, dat degene bij goede tijden je niet meer nodig heeft, weer is opgekrabbeld en zelf verder kan..
Ik heb ook heel lang gedacht: als ik maar lief genoeg ben, als ik maar mijn best doe, dingetjes voor hem meeneem die hij leuk vindt..
als ik maar veel naar zijn problemen luister..
Je zegt ook aan het eind: ik kan hem het geluk geven..
En jijzelf dan Nina?
Ik zie het veel op deze site: veel investeren in de hoop dat..(er veel uitkomt? Als op de Beurs?).
Misschien moet je eens kijken wat je terugkreeg. Je schrijft dat je wel veel mooie momenten met hem hebt gehad, maar je krijgt op dit moment, nu je het moeilijk hebt, in ieder geval NIETS van hem terug.
En dat is ook een kant van hem die er wel IS. En aan deze man geef je nu al je energie, voor deze man laat je kostbare tijd verloren gaan, voor deze man .. vul maar in.

Liefs, Geraldine.

Woe, 03/08/2005 - 11:57 — mosterd

thnx

yep ben vandaag nog steeds zo sterk, op de een of andere manier sterkt het mij dat ik de verantwoordelijkheid voor de relatie op mezelf heb betrokken, geen schuld maar verantwoordelijkheid en dat ik heb gezegd hee het is jouw keuze, ik respekteer dat. Ik ga er niet tegenin, ik blijf niet achter je aan rennen. Ik wil er nog voor je zijn als je me nodig hebt, alleen dat bepaal ik nu wel zelf, en dat kan ook zijn dat niet zo is, dat ik er niet voor je wil zijn, door verdriet pijn of zoiets. Ik heb geen hoop, ik ga voormezelf, want IK ben het belangrijkst in mijn leven, niet zij.
Over 3 maanden ben ik weer de oude en dan ben ik haar er dankbaar voor, want het liep niet lekker de laatste 3 maanden, en ik wist niet waar het aan lag en wat ik er aan moest doen...nu wel, nu leer ik waar het misging wat ik anders had kunnen doen, en veel belangrijker ik leer nu wat ik anders kan doen, in de toekomst...

Dat zij dat niet meer van mij wil hebben daar zal ze over 3 maanden zien dat ik terug ben, dat ik een vrouw kan geven wat ze nodig heeft om met mij gelukkig te worden. En dan ze zeggen, wat fijn voor je, en ze zal voelen, kut hij kan het wel, hij is het wel...
(ok een beetje wraakgevoel moet ik af en toe nog kwijt)

Je weet niet of hij nu wel gelukkig is, misschien vlucht hij alleen maar, misschien doet hij zichzelf alleen maar pijn en komt hij de pijn over een half jaar tegen...Als hij nu wat met een ander heeft dan heeft hij niet genoeg om me gegeven.

Je hoeft hem ook niet zijn geluk te gunnen maar jezelf. Jezelf geven wat je verdient meid! Kom op, als iedereen zegt dat je beter verdient dan verdien je dat ook. Je houdt wel van hem, maar maakt hij jou ook gelukkig? Dat is de ware, de persoon die je uiteindelijk gelukkig maakt... Het is moeilijk maar je zult jezelf echt weer vinden....
Plotseling op een of ander moment ergens in de supermarkt de lift, hoor je jezelf weer een grapje maken en weet je hee daar is ze weer!

Woe, 03/08/2005 - 12:04 — mosterd

herkenbaar

trouwens, mijn vriendin heeft mij ook alles gegeven en hoe meer ze gaf hoe minder ze terugkreeg. Deed ik niet bewust dat gebeurde... nu vind ik dat vervelend dat ik dat gedaan heb, en wil haar dat graag geven. Te laat die kans geeft ze me niet meer. Ook typisch trouwens, dat wat ze zo graag wilde, kan ze nu krijgen en nu wil ze het niet meer.......

Wellicht geldt het voor jou ook, dat als je als vrouw erg verzorgend bent, en wanneer een man niet hoeft te vechten voor zijn prooi, hij achteruit gaat leunen en zijn ogen afdwalen naar een andere prooi, dat wat hij heeft hoeft hij dan niet op te jagen....en mannen moeten jagen, ze moeten hun instinct volgen....ze moeten af en toe hun hol uitlopen om te schrikken, shit ze is er niet meer, een rondje lopen op zoek gaan en ontdekken dat ze er toch nog is....
Vaag i know...ergens gelezen...

Wie is online

Enquête

Ninabella's Buddies