Ik ga op dit moment door dezelfde fase als jij...je hele verhaal is heel herkenbaar! Mijn ex heeft nu na 6/7 weken iets met een bekende van mij...Alles wat je schrijft voel ik ook nog steeds, hoe heb ik mijn hart ooit zo kunnen openen voor iemand, terwijl ik ergens wist dat ze misschien ooit zou gaan. Maar toch hield ik van haar met heel mijn hart voor 300%. Nu na 7 weken wordt ik dus opnieuw gekwetst, want mijn droomvrouw heeft nu iets met een ander en zij voelt zich geweldig en is blij dat het uit is. Ik zit hier en voel me de ongelukkigste persoon op aarde. Ik heb er al veel over geschreven hier in een ander Blog met titchak "ze heeft een ander".
Wat voor jou nu op dit moment helpt is veel uithuilen, praten met vrienden/familie en schrijf alles van je af! Dat helpt echt!
Vanaf de dag dat het uit is heb ik een half boek over mijn ex geschreven en echt het helpt...

Ik las zonet je post en ik wil je graag het volgende zeggen in de hoop dat je er misschien iets aan kunt hebben.

Ik ga je niet vertellen dat het beter wordt, want deze schouderklopjes van troost doen je in het begin helemaal niets. Althans, dat is mijn ervaring als ik terugkijk op mijn 3 maanden rouw-periode. Als het voelt dat je zoveel verloren hebt, er werkelijk niks is (of komt) dat dat verlies kan opvullen, en je langzaamaan begint te beseffen dat je leven nooit meer hetzelfde zal zijn omdat een bepaalde 'kleur' uit je leven is weggenomen, dan klinkt een "het wordt echt beter" als woorden zonder werkelijke betekenis. Hoe kan het beter gaan als alles, alles, in 1 trek als een tafelkleed onder je vandaan is getrokken en je terecht bent gekomen in een drijfzand-zone, waarin je met moeite je hoofd (je rede) boven de verslindende modder uit kunt houden? 'Beter' valt weg in het gat van je leegte; een leegte dat alleen maar absorbeert--en niets toevoegt.

Het heeft voor mij lang zo gevoeld en soms, drie maanden verder, val ik nog steeds met regelmaat in zwarte gaten van zinloosheid en rusteloosheid en kortstondige milde depressies omdat 'beter' soms komt in gedachtes die alleen om 'hem' draaien. Op mijn meest zwakke momenten speelt mijn hoofd een spelletje met mijn hart in de vorm van 'beter=hij', maar 'hij' is niet meer en dus: beter lijkt onhaalbaar.

Ik probeer mezelf moed in te praten door dat einde te illustreren als het bouwen van een brug uit die relatie. Je gooit een lijn uit, vanaf de plek waar je bent neergevallen, en dat wordt het vertrekpunt. Maar zo'n brug is niet in 1 dag gebouwd en om de constructie goed in elkaar te zetten zodat het je gewicht kan dragen--moet je soms stappen terug lopen om alles goed vast te zetten. Stappen terug betekent soms dat je in een gat valt waar nog geen trede (houvast) was gebouwd. Hier vind je vragen en gedachten en eenzaamheid en tafels gedekt met nachtmerries--en soms verlies je jezelf hier even--en duurt het een poosje voordat je het bouwwerk kunt hervatten. Elke nieuwe dag kan als een nieuwe trede worden gezien--maar zolang die brug niet af is en je nog niet de 'overkant' hebt gehaald, zal het idee dat het 'beter wordt' op zich laten wachten. Ik denk dat je dat gevoel pas kunt omarmen op het moment dat je kunt omkijken en met eigen ogen kunt zien wat je zelf hebt opgebouwd en al het werk dat je hebt verzet om je eigen weg (eruit) te bouwen.

Vanuit mijn eigen omgeving heb ik heel veel gehoord om 'bezig te blijven', 'dingen te gaan doen', 'naar buiten te treden' (ik heb een natuur om mezelf automatisch af te zonderen van de buitenwereld wanneer ik rouw)--en ik begin zo langzamerhand de dingen weer op te pakken. Ik zing weer, ben bezig met een band, heb mijn grote liefde 'roman schrijven' weer opgepakt, maar toch: dat stuk verlies (leegte) blijft. Kortstondig lijk ik het te kunnen stillen, maar het lijkt te groot om helemaal op te kunnen vullen. Om met dat stuk om te kunnen gaan, en als het ware mijn leven van nu mee te delen, werk ik met de automatische piloot. Ik weet dat het er is, ik zie het, ik voel het--en ik leg me erbij neer, iedere dag weer opnieuw.

Wat misschien voor jou een groot obstakel op de weg hieruit vormt, is de weerstand, het verzet, tegen een situatie zoals die gekomen is? Het heeft bij mij heel lang geduurd voordat ik eindelijk in delen het einde kon accepteren zoals het is gekomen--en hiermee mijn verzet en protest kon verminderen. In mijn geval heb ik de Ex na zijn vertrek nooit meer in de ogen aan kunnen kijken omdat hij dat nooit heeft willen toelaten. Ik heb me uiteindelijk neergelegd bij het feit dat, tja, soms lopen liefdes blijkbaar uit je leven weg zonder je ooit nog onder ogen te willen komen. I guess. Ik begrijp het nog steeds niet, maar, hoe ironisch, soms doen mensen laffe dingen juist omdat ze geen lafaard willen zijn--en dus, ik leg me erbij neer omdat ik gewoon geen andere keuze meer over heb. Zuiver zelf-behoud.

Er bestaat dat cliche dat 'tijd alle wonden heelt'--maar soms geloof ik eerder dat het meer is dat tijd pijn en verdriet en alle emotionele rotzooi gewoon als herfstbladeren van de ene straat na de andere voor je uit blaast. Totdat je bent aangesterkt, wijzer bent gegroeid, misschien na een lange winter(?), om deze bladeren op te ruimen.

Liefde--je zou denken dat dat iets is zonder een schaduwzijde. Maar ik denk dat wanneer je zo diep van iemand houdt en hebt gehouden; samen een leven en geschiedenis hebt opgebouwd, dan maak je het een deel van jezelf, je natuur. En dus, wanneer dat stuk wordt aangetast, zichzelf verwondt of wordt afgebroken--dan wordt een deel van jezelf verwondt of zelfs, in het ergste geval, geamputeerd als het ware. Liefdesverdriet; het is misschien gewoon psychische rehabilitatie na een emotionele amputatie.

Veel sterkte, Nina. En als je ooit in nood bent om te praten, laat het me dan weten.

*change is the signal for rebirth*

Lieve Nina,

Ik vind het echt uitermate rot voor je. Ik leef heel erg met je mee. Ik begrijp hoe jij je voelt. En mensen die dood wilden. ik kan je vertellen dat ik dat gevoel ook had in het begin. Ik had dit gevoel echt. Dit komt ook door wat ik heb meegemaakt. Ik heb een bijna dood ervaring meegemaakt. Ik heb een botsing met mijn auto tegen een trein gehad. Het grootste wonder ooit heb ik meegemaakt. Het enige wat ik had was een gigantische spierpijn de volgende dag en een schrammteje aan mijn enkel. Dit is 3 jaar geleden gebeurd. Ik ben daar nu last van gaan krijgen (post traumatisch stress syndroom). Loop hier o.a. voor bij een therapeut. Toen mijn ex het uitmaakte storte mijn wereld echt in. Ik zat nog met dit in mijn hoofd en andere dingen. Mijn ex was mijn druppel die de emmer deed overlopen. Ik had echt zoiets van ik zet mijn auto op de rails en laat dan nu de trein het werk wel goed doen. Ik heb dit gelukkig niet gedaan. Ben ik natuurlijk ook heel blij om. Maar zat toen echt even heel diep in een dip. Toen ben ik erover na gaan denken. En ik kwam er voor mezelf achter dat dit dus absoluut geen zin heeft. Je hebt er niemand mee, alleen jezelf. Je ex heb je er ook niet mee. Die verwerkt dit en gaat door met zijn leven. En andere mensen geven wel om je. Je laat een heleboel mensen die heel veel om je geven met pijn achter. Dus zet die gedachte a.u.b. snel achter je. Heeft absoluut geen zin.

En of je weer geluukig wordt. Ik kan je verzekeren van wel. Tuurlijk gaat het tijd kosten. Bij sommigen kost het weinig tijd. Die verwerken het nu eenmaal sneller en sommigen hebben heel veel tijd nodig. Maar erover heen kom je wel. Jebent al zover. Laat je niet gek maken. Leef dag bij dag. Op een gegeven moment komt dat lichtpuntje wel hoor. Ik heb het ook nog heel moeilijk. Ik hou mij echter vast aan dat ene lichtpuntje. Het is nog heeeeeeeeeel ver bij me. Maar het feit dat ik weet dat dat lichtpuntje ergens is, dat houdt me op de been. Het feit dat ik van anderen hoor dat het goed gaat komen met me. Dat ik me beter ga voelen op den duur. Dat houdt me staande. Dat gebeurt ook bij jou. Je bent sterk anders was je niet al zover. Je kunt het. Nog even volhouden. Blijf van je afschrijven. Doe ik ook. In een schrift, hier op de site. Het helpt echt. Maar ga geen gekke dingen doen. Dat is hij toch niet waard. Je bent veel beter dan dat. Heel veel sterkte Nina. Zoals je aan alle reacties kunt zien leven we allemaal met je mee en kennen en delen we je gevoel. Je staat er niet alleen voor. Succes meid...

Jullie woorden en steun maken dat ik nu huilend achter mijn laptop zit. Ik lees het keer op keer om me vast te houden aan het stuk hout wat het enige is wat me drijvende hout in deze oceaan van verdriet. Probeer te geloven wat jullie zeggen, dat de tijd me rust zal brengen, of zoals Bellis het zo mooi verwoord, dat ik op een dag sterk genoeg zal zijn om alle bladeren op te ruimen en terug kan kijken op de brug die ik gebouwd heb. Het lijkt alleen of elke keer als ik weer een stukje gebouwd heb er een enorme windhoos komt die het weer wegslaat en ik me vast moet grijpen aan de kant om niet te verzuipen. Het besef dat ik mijn levensgeluk dus blijkbaar heb opgehangen aan ?ɬ©?ɬ©n iemand vindt ik behoorlijk storend en verontrustend. Zit nu ook in therapie en er komen veel dingen boven die mijn wenkbrauwen doen rijzen. Maar ondertussen, ik kom niet los van hem kom niet los van het idee dat we een kind hadden kunnen hebben en dat ik dat kind nooit zal ontmoeten omdat hij het niet wilde. Kom niet los van het idee dat hij de enige is waar ik mijn leven mee wil delen. Kom niet los van het idee hoe snel ik ben ingeruild voor iemand anders. Er moet wel iets ernstigs mis met me zijn dat ik zo aan de kant ben gezet. En tegelijkertijd weet ik dat ik niets misdaan heb, het enige wat ik mezelf kwalijk neem is dat ik teveel heb gegeven en dat hem is gaan benauwen. Woorden, woorden, woorden, heb al 50 duizend woorden geschreven de afgelopen tijd, maar de herhaling in mijn gedachten is een eindeloze cirkel. Woorden die langzaamaan hun betekenis en kracht verliezen. En gevoelens die groeien in idiote en steeds scherpere vormen. De contouren van mijn hart zijn de contouren van mijn leven en elke uur geworden, de contouren van mijn gezicht zijn de contouren van zijn liefde geworden. Mijn dromen zijn verwaterd en opgeborgen in veilige kasten, want ze zijn niks meer waard, want wat zijn dromen als je ze niet meer kan delen met iemand? Mijn vertrouwen beschadigd door zulke agressieve stormen dat ik twijfel aan alles wat er gezegd is, wat er gezegd wordt, de bedoeling van mensen, de achterliggende gedachte. Het enige wat ik nog vertrouw is mijn eigen verdriet, want dat lijkt het enige wat nog oprecht is. Steeds weer, steeds weer, die film van ons, en alles wat er gezegd is, niet gedaan is, elke minuut van de dag, als ik wakker ben als ik slaap, waarom laat je me niet met rust?

Lieve Nina,

Hou dat idee vast dat je niets misdaan hebt. Heb je ook niet. HIJ heeft dat gedaan. Hij is ervandoor gegaan. Jij hebt hem niet weggestuurd. Het enige waar jij schuldig aan bent is dat je van hem hebt gehouden met heel je hart. En dat is nu dus het punt. Daar hoef jij je totaal NIET schuldig over te voelen. Dat is toch juist goed dat je zoiets kan. Dat hoef jij je helemaal niet kwalijk te nemen. Als dat hem benauwde dan zit de fout bij hem. En dit gaat hij vanzelf dan ook tegenkomen bij die ander. Dat gaat hem op den duur dan ook benauwen. Hij is een wegloper. Hij vlucht en daar komt hij vanzelf op een gegeven moment nog wel achter. Er is absoluut helemaal niets verkeerd en fout aan jou. Knoop dat goed in je oren. Dat je dat maar weet. Sterkte!