Hey allen,

Heb een tijdje niet veel laten weten, af en toe een reactie. Dit komt omdat het stukke beter met me gaat. Die paar dagen naar Parijs in mijn eentje heeft echt goed gedaan. Ik merk dat ik mijn eigen plannen al aan het trekken ben. Thuis zorg ik dat ik altijd wat te doen heb, boek lezen, vrienden opzoeken, agenda zit weer helemaal vol en dat voelt goed.

Afgelopen week kreeg ik ineens een ingeving: ik ga er vandoor. Ik heb direct een retourtje Parijs gekocht met de trein en een hoteletje geboekt. Ik ben alleen gegaan, zodat ik mijn eigen plannen kan trekken en zelf kon doen wat ik wil. Ik wilde graag leuke dingen doen en hiernaast mezelf de tijd gunnen om na te denken en alles goed af te sluiten.

Je kent het wel, je hoort een nummer waar je door ineens wat beter van gaat voelen. Een stuk tekst wat terug slaat op jou en je gevoel en wat waar je ineens vrolijk van wordt. Ik heb er zo ook een paar:

Everything still the same except the time
The memories of the years I left behind
And although i'm moving on, and I can't be forever young
The good days are forever in my mind
- Alain Clark, Good days -

High up above or down below
When you're too in love to let it go
But if you never try you'll never know
Just what you're worth
- Coldplay, Fix you -

Lieve mede LDVD'ers,

Het is voor mij nu 6 weken geleden dat me ex bij me weg ging. Ik wil het niet te hard zeggen maar ik merk dat het al beter met me gaat. Ik heb de afgelopen tijd veel van jullie verhalen gelezen en het helpt echt elkaars leed te delen. Ook heb ik de afgelopen tijd wat boeken gelezen en veel gesprekken gehad met vrienden en familie.

Ik denk vaak aan haar terug. Hoe het was, het was echt een leuke tijd, ik heb van haar genoten. Soms komt per ongeluk een foto van haar langs, waar ze nog met zulke mooie verliefde ogen opstaat. Het andere moment zit ik op me mail en kom ik een mailtje van haar tegen, met alleen maar lieve dingen, hoe verliefd ze wel niet is. Ja, het was zeker een mooie tijd.

Gisteren had ik weer een rotdag. Ik heb heel de middag op deze site gezeten, boeken gelezen, internet weer afgezocht opzoek naar voldoening. Heel de dag heb ik verknalt en het ergste was dat ik aan het eind van de dag weer in elkaar zakte. Al die gesprekken met familie/vrienden, blogs, verhalen en boeken hebben na 5 weken nog steeds geen vooruitgang geboekt. Ook geen contact zoeken gaf niet meer zelfvertrouwen. Ik was er echt klaar mee. Die man met de hamer wilde ik niet meer zien. Ik heb gekozen voor de laatste oplossing, tegen alle wetten en regels in. Ik heb haar gebeld.

Soms mis ik haar vreselijk erg, soms niet. Soms wil ik ineens haar bellen/smsen, en soms ben ik blij dat ik niks meer van haar hoor. Soms denk ik aan de redenenen waarom ze het uitmaakte, soms wil ik het niet eens weten. Het ene moment vraag ik me af wat ze nu aan het doen zou zijn, het andere moment kan het me niet schelen. En plotseling zeg ik tegen mezelf: 'kom op je geeft haar toch niet op hè, je moet vechten!' En snel daarna begrijp ik dat het toch allemaal geen zin zou hebben.