Ik denk vaak aan haar terug. Hoe het was, het was echt een leuke tijd, ik heb van haar genoten. Soms komt per ongeluk een foto van haar langs, waar ze nog met zulke mooie verliefde ogen opstaat. Het andere moment zit ik op me mail en kom ik een mailtje van haar tegen, met alleen maar lieve dingen, hoe verliefd ze wel niet is. Ja, het was zeker een mooie tijd.

Maar dan denk ik aan nu. Hoe zij nu is. Ik kom haar weleens tegen op school. Niks is hier van over. Al die mooie dingen zijn weg. Ik kijk haar aan stiekem, en zie ineens een ander persoon zitten. Ze heeft die mooie ogen niet meer. die glimlach, die liefde die ze altijd uitstraalde. Dat verschil was op het begin moeilijk te bevatten, maar nu begin ik het steeds meer te begrijpen.

Zij die geen liefde meer uitstraalt, niet meer om mij geeft, niet mij meer mailt en smst hoe het gaat, die zo makkelijk van me af is; die wil ik zelf toch niet eens terug? Op haar kan ik toch niet verliefd zijn?

Tjah, was het maar zo makkelijk...