Afgelopen week kreeg ik ineens een ingeving: ik ga er vandoor. Ik heb direct een retourtje Parijs gekocht met de trein en een hoteletje geboekt. Ik ben alleen gegaan, zodat ik mijn eigen plannen kan trekken en zelf kon doen wat ik wil. Ik wilde graag leuke dingen doen en hiernaast mezelf de tijd gunnen om na te denken en alles goed af te sluiten.

Het was geweldig. Aanrader voor iedereen! Ik heb bereikt dat ik direct merkte dat ik er inderdaad alles er nog is. Ik kan dingen zelf doen, bereiken, trots zijn op mezelf op de dingen die ik heb gedaan. Notre Damme en Sacre Coeur maakte veel indruk op me. Ik heb daar heel lang gezeten, en nagedacht. Ik heb een boek gelezen, als je parnter je verlaat, en die heeft mij zeker op weg geholpen. Ik heb geaccepteerd dat het over is, en ik ben erg dankbaar voor de leuke tijd die ik heb gehad. Blijkbaar is het niet mijn lot samen met haar te zijn, en daar heb ik vrede mee. Mijn bestemming ligt ergens anders.

Ik accepteer mijn gevoel, soms woede, soms verdriet, twijfel, soms eenzaamheid en soms het missen. Ik ben erachter gekomen dat ik zelf volledig verantwoordelijk ben voor me eigen gedachten. Ik kan de situatie met haar niet veranderen, wel mijn gedachten. Vechten voor iets wat geen zin heeft, heb ik allen mezelf mee. Ik houd nog steeds van haar en dat zal altijd zo blijven. Maar nu ga ik verder met het opbouwen van een nieuw levensconcept, en dat zonder haar. En ik heb de volste vertrouwen dat als ik er voor ga en voor vecht, het weer een mooie tijd gaat worden.

Op de terug reis had ik alles op een rijtje. Ik heb toen besloten wat ik de komende tijd ga doen. Ze heeft al een paar keer contact opgezocht, van die nutteloze dingen maar ik zeg al 3 dagen niks terug. Ik doe dit niet omdat ik boos op haar ben, nee, ik ben juist dankbaar voor de mooie tijd met haar en dat ik het nu ook goed kan afsluiten. Ik ben ook dankbaar dat ze deze beslissing heeft gemaakt zodat ik verder kan, dat ik iemand kan zoeken die WEL volledig voor me gaat. En die gedachten voelt goed. Het contact verbreken doe ik voor mezelf, ik wil verder en dat volledig zonder haar.

Hoe voel ik me nu? Ik denk nog steeds wel aan haar, ik mis haar ook nog steeds op sommige momentjes. Maar de acceptatie maakt het missen en denken als iets positiefs, wetend dat ik een mens ben die een persoon mist waarvan ik heb gehouden. En vooral wetend dat ik dankbaar ben voor alles wat was, is en gaat komen.

De situatie kan ik niet veranderen, wel mijn eigen levensconcept.

Goodbye love, untill we meet again.