Hey allen,

Heb een tijdje niet veel laten weten, af en toe een reactie. Dit komt omdat het stukke beter met me gaat. Die paar dagen naar Parijs in mijn eentje heeft echt goed gedaan. Ik merk dat ik mijn eigen plannen al aan het trekken ben. Thuis zorg ik dat ik altijd wat te doen heb, boek lezen, vrienden opzoeken, agenda zit weer helemaal vol en dat voelt goed.

Nu het wat beter gaat probeer ik te ontdekken hoe het nou komt dat ik niet meer zo verdrietig en wanhopig ben. Ik zou dit dan graag met jullie willen delen zodat je misschien wel wat aan hebt voor je eigen verwerking. Een ding is in ieder geval overduidelijk; aan het begin baalde ik zo dat ze cold turkey niks meer tegen me zei, geen een moment naar me omkeek. Maar nu merk ik dat het veel beter voor me was.

Op het begin voelde het erg kut, maar ik ben er zo wel eerder achter gekomen dat zij echt niet meer terug komt. De waarheid is op het begin kei hard, maar naarmate de tijd verstreek begreep ik steeds meer dat het echt over is. Je begint te accepteren dat het over is, en begint aan jezelf te denken in plaats van in haar. En dit allemaal omdat we helemaal geen contact meer hebben, want ik weet zeker dat als dat nog was, dat ik dan ieder contact nog altijd hoopte en mezelf te kwetsbaar opstelde om de relatie weer te herstellen.

Nu gaat het dus stukke beter, maar dat betekend echt niet dat ik weer elke dag blij door de straten aan het huppelen ben. Nee, zelfs vandaag kom ik thuis en dan mis ik haar. Of misschien wel het, ik weet het niet. Maar juist omdat ik alles geaccepteerd heb en besef dat ze niet terug komt duurt dit maar heel even, heel even dat dipje maar ga snel weer verder. Dan pak ik weer een boek, ga ik tv kijken of zet mezelf aan het werk en gaat het al snel weer beter.

Ze smst me soms, of stuurt een mailtje. Ik zie haar nog vaak omdat we in dezelfde vriendengroep zitten maar ik negeer haar totaal. Soms doet ze heel vriendelijk tegen me, en dan ineens overduilijk boos en negeert ze me ook. Ze vraagt aan me heb je mijn sms ontvangen, dan zeg ik ja, maar verder niks. Het is niet omdat ik haar niet terug wil, nee, ik weet zeker dat ik nog ontzettend veel van haar houd en dat ik ons graag weer samen zie. Dat weet zij ook wel. Maar als we voor elkaar bestemd zijn, komen we vast elkaar wel een keertje tegen, niet nu, niet over een paar maanden, nee, het is nog veels te vers om met haar weer in contact te komen. En omdat ik merk dat het veel beter met me gaat nu we geen contact hebben zet ik dit zo even door. En misschien kom ik er wel achter dat ze helemaal niet zo goed bij me past, want uiteindlijk heeft zij niet gevochten, het uit gemaakt met een zwakke reden en ik vraag me af of ik dat haar uit zou kunnen vergeven. Of misschien kom ik erachter dat ik haar echt terug wil, maar ik ben van mening dat je dan eerst jezelf weer helemaal moet hebben gevonden, dat je weer zelfstandig kunt leven en dat je er voor 100 % overheen zit.

Al om al is het moeilijk om de precieze reden te begrijpen waarom het ineens stukke beter gaat. Tegen jezelf zeggen dat het over is, helemaal geen contact en je eigen leven zelf weer invullen heeft voor mij geholpen. Maar dit is allemaal onbewust gegaan, want iedereen herkent het; je zegt tegen jezelf ik wil het afsluiten, ik moet het afsluiten maar je lichaam schreeuwd heel wat anders. En ja, het is echt waar, dat heeft gewoon tijd nodig, en gun jezelf die tijd, gun het jezelf dat je verdrietig en wanhopig bent maar en probeer voor jezelf te bedenken hoe jij hier doorheen gaat komen en vecht hier elke dag voor!

Veel succes en ik zal komende tijd nog blijven reageren!

groetjes,

Aangeslagen