Gisteren had ik weer een rotdag. Ik heb heel de middag op deze site gezeten, boeken gelezen, internet weer afgezocht opzoek naar voldoening. Heel de dag heb ik verknalt en het ergste was dat ik aan het eind van de dag weer in elkaar zakte. Al die gesprekken met familie/vrienden, blogs, verhalen en boeken hebben na 5 weken nog steeds geen vooruitgang geboekt. Ook geen contact zoeken gaf niet meer zelfvertrouwen. Ik was er echt klaar mee. Die man met de hamer wilde ik niet meer zien. Ik heb gekozen voor de laatste oplossing, tegen alle wetten en regels in. Ik heb haar gebeld. Ik heb gevraagd of ze langs wilde komen om te praten. Ze moest er even over nadenken maar echt petje af voor haar dat ze het heeft gedaan. Want ze voelde ook dat ze me verder kon helpen.

Ik heb me erg goed voorbereid. Ik wilde absoluut niet dat we elkaar dingen gingen verwijten. Ik wilde alleen maar praten en dit heb ik meteen aan het begin van het gesprek aangegeven. Wilde weten hoe zij de afgelopen tijd heeft beleefd. Wat ze precies dacht toen het uitging. Wat ze voelde toen ze bij me weg ging. Hoe ze zich nu voelt. En hoe zij denkt verder te gaan. En ik moet eerlijk zeggen, er waren geen verassingen. Zij dacht ook voor de breuk dat de mindere periode goed zou komen, toen we even afstand namen kon ze voor het eerst goed nadenken over de relatie, zij zag geen toekomst, zij maakte het uit, zij voelde zich even rot, en nu voelde ze zich weer vrij en gelukkig. Ja, mijn ex heeft het uitgemaakt omdat ze vrij wilde zijn. En dat respecteer ik.

Nog steeds heb ik in het gesprek haar niks verweten. Ik heb gezegd wat ik wilde zeggen. Ik heb gezegd hoe ik er tegenaan kijk, hoe ik de weken heb beleefd. Ik heb gezegd dat ik graag had willen vechten, dat ik het echt zo snel vond gaan dat ik het niet kan bevatten. Ik heb gezegd dat ik mijn maatje mis en het heel erg moeilijk vind om er afscheid van te nemen, omdat ik van haar heb genoten, tot het bittere eind.

En dit geeft mij zoveel rust dat zij dit nu weet. Ik ben echt blij dat ik het heb gedaan. Het was echt moeilijk om elkaar niks te verwijten, soms deden we dat en zeiden we allebei ´ho, dit zouden we niet doen´. Het was een prettig gesprek. Maar waar ik nu zo tevreden over ben is dat ik weet hoe zij het beleefd heeft en zij weet nu hoe ik erover denk. Zij en ik zullen dit gesprek de rest van ons leven zo onthouden en dat geeft mij voldoening. Deze wetenschap zal mij zeker helpen om de liefdesverdriet te verwerken. Ja, natuurlijk is die er nog steeds, maar nu in een ander stadium. Ik zou ook iedereen aanraden dat als je het echt niet meer weet, je altijd een gesprek aan kan vragen. Het hoeft niet zo te zijn dat je ex dat wil, maar geef duidelijk aan waarom je het gesprek wil aangaan (ik had gezegd dat het niet echt goed met me ging en dat ik het graag op een goede manier wilde afsluiten). Geef ook voor het gesprek aan dat je elkaar niks moet gaan verwijten, want dat heeft geen zin. En houd je ook aan deze afspraak. Luister, knik ja, en vertel, en zorg dat je ex je uit laat praten. Uiteindelijk had voor mij dit gesprek hoe dan ook moeten plaats vinden omdat we nooit echt een goed eindgesprek hebben gehad. Ik hoop dat je er wat mee kan.

gr mraangeslagen